Deel 4: Fernie

Fernie blijkt een super leuk plaatsje en op de plaatselijke campground staan meerdere fietsers. Grappig om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier bezig is met zijn bagage en fiets. Ik zie (in mijn ogen) enkele hardcore riders die nauwelijks bagage bij zich lijken te hebben. Een paar bundeltjes aan het stuur, tussen het frame en achter het zadel gebonden.. that's it! Inmiddels spoken in mijn hoofd een aantal zorgen en vragen over de route en ons doel; zijn we niet getraind genoeg? Willen we wel zoveel afzien en went dit? Vinden we het om deze manier wel leuk? Moeten we niet wat bagage gaan lossen en naar huis gaan sturen? Is deze tocht eigenlijk wel iets voor ons? Hoeveel risico's willen we nemen en wat voelt nog goed? En als dit mij stress en zorgen blijft geven, hoe dan verder? Ik merk dat ik een beetje op zie tegen de etappe die voor ons ligt. Die zal inhouden dat we voor meerdere dagen de wildernis in gaan, met een paar flinke klimmen in het vooruitzicht, waarbij we ook nog eens al ons eten mee moeten nemen. De vraag is echter hoe lang we over dit parcour gaan doen? Ik merk dat ik het niet echt goed kan overzien en inschatten. Feit is, eenmaal onderweg op deze etappe is er geen weg meer terug. Roland blijkt een beetje vergelijkbare zorgen en gedachten te hebben. Die dag fietsen we van Fernie door naar Grasmere, waar we eindigen op een campingplekje aan het Loon Lake. Onderweg bij een benzinestation treffen we een Amerikaans stel die The Great Divide zijn gestart in Jasper, Canada. Zij zijn op dat moment al een paar weken onderweg, maar nu bijna aan het eind van hun trip. En ze zijn er ook wel een beetje klaar mee, zo laten ze ons weten. Jasper was volgens hen super mooi, maar hoewel licht bepakt, vonden ze het 'brutal' en krijgen we verhalen te horen over een parcour waarbij ze vier uur deden over vijftien kilometer. Wat inhield dat ze meerdere malen al hun bagage van hun fiets af hadden moeten halen en al hun spullen over rotspartijen heen hadden moeten slepen. Dat was voor hun ook een beetje too much. Roland en ik komen hoe langer hoe meer tot de conclusie dat we goed willen gaan kijken waar voor ons de grens ligt in wat we aankunnen en willen. Afzien vinden we op zich geen probleem en hoort er natuurlijk ook wel bij, maar we willen onszelf niet in situaties brengen die we niet goed kunnen inschatten en we mogelijk ook te gevaarlijk vinden. Dat betekent dat we goed zullen moeten gaan afwegen wat bij ons past, wat inhoudt dat we soms van de bestaande route zullen gaan afwijken. Voor zover we zien op onze kaarten is er in veel gevallen wel een escape naar een verharde (provinciale) weg. Met dit besluit merk ik dat ik me ook wat relaxter begin te voelen. Bij het Loon Lake komen we een Duitse fietser tegen, die onderweg is van Alaska naar Florida in vijf maanden. De eerste twee maanden zitten er al op. Jeetje, ik probeer me voor te stellen hoe het is om in je eentje vijf maanden op de fiets te zitten, maar ik kan me daar niet goed een voorstelling van maken.. De ochtend daarop rijden we met z'n drietjes richting Roosville, waar we de Canadees- Amerikaanse grens zullen gaan oversteken. Onze Duitse fietser knijpt hem een klein beetje, wat te maken heeft met zijn 90 dagen visum. Om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken zou zijn verblijf in Alaska mee kunnen gaan tellen bij zijn nieuwe verblijf in de USA, echter was hem bij de grens tussen Alaska en Canada verzekerd dat dit niet zo zou zijn. Helaas pakt het anders uit voor onze Duitser, hij wordt de toegang geweigerd. En terwijl Roland en ik braaf alle procedures doorlopen die ons de grens over moeten helpen, gaat de Duitser onderwijl de discussie aan met de opgetrommelde hoogste baas van het grenskantoor. Roland en ik besluiten onze weg met ons tweetjes te vervolgen. Die dag klimt de temperatuur langzaam maar zeker richting de 40 graden. Na onze lunch in Eureka fietsen we verder, maar voel ik mij langzaam gestoofd en versmolten raken met het wegdek. Het water in onze bidons wordt lauwwarm en na een slok voelt mijn mond in vijf minuten alweer gortdroog..