Deel 5: Luxepaarden en hardcore riders

Door de zinderende hitte bereiken we het gehucht Fortine, waar we een RV campground vinden die nog het meest wegheeft van een camperkerkhof. Geen douche (zoals gewoonlijk trouwens) maar wel een aircooled 'westernbar' waar we ieder binnen een kwartier tijd drie refill cokes naar binnen werken. De afslag richting Glacier National Park hebben we dan achter ons gelaten. Waarschijnlijk hebben we daarmee een heleboel moois aan ons voorbij laten gaan, maar voor dit moment vinden we deze D-tour nog even iets te heftig. Het camperkerkhof en de westernbar laten we die dag ook achter ons, in plaats daarvan stampen we in de hitte toch nog vijf mile door voor een veel fijner plekje aan het Dickie Lake. En tot onze verassing fietsen we op die laatste vijf mile ook weer de Duitse fietser tegen het lijf, die het dus toch voor elkaar heeft gekregen om zich de grens over te praten. De volgende dag maken we snelle kilometertjes naar Whitefish, een leuk plaatsje mét een postkantoor, waar we een pauzedagje nemen en onze eerste paar kilo's aan overtollige bagage richting huis sturen. Langzaam maar zeker merk ik dat ik/we in een wat relaxtere modus beginnen te komen. Waar aanvankelijk de zorgen en de stress overheersen, begin ik langzaam maar zeker een beetje te landen en mijn draai te vinden. En dus komt er ook meer ruimte om echt te kunnen genieten van wat we hier aan het doen zijn. En dat, weet ik uiteraard, is natuurlijk super gaaf! Landschappen, bergen, heuvels, rivieren, meren, landerijen, stadjes en dorpjes trekken aan ons voorbij. Mensen die we ontmoeten zijn super aardig, behulpzaam, geïnteresseerd en nieuwsgierig. Monden vallen regelmatig open als we vertellen waar we heen fietsen, duimen worden opgestoken als auto's ons passeren en vandaag werden we zelfs vanuit een rijdende auto op de foto gezet. En we slapen in een 'doggietent', aldus de opmerking van een vierjarig meisje op een camping. Ook indrukwekkend is het wildlife onderweg. Ik hoef er niet eens voor af te stappen.. Onderweg spotten we regelmatig reeën en herten. Gelukkig meestal levend, alhoewel er zo nu en dan ook het één en ander (soms een enorm groot hert!) aangereden en half vergaan in de berm langs de snelweg ligt. Maar inmiddels kijken we er ook niet meer van op wanneer er doodgemoederd herten over een campingterrein heen banjeren..
Op het moment dat ik dit alles schrijf staan we op een campingplekje bij Bigfork. Vanwege highseason zijn alle campingspots standaard vol. Maar gelukkig zijn we fietsertjes en dan is er altijd wel een plekje. Zo ook hier, met zelfs een 'shared bike aerea'. Waar we fietsers met elkaar horen praten, die zich 'northbounders' of 'southbounders' noemen, wat zoveel inhoudt welke kant je op gaat. Waar wij om 16.00 uur al aankwamen, lekker hebben gezwommen en een hapje met een wijntje hebben genuttigd in het dorp komen op de camping om 21.00 uur de laatste fietsers nog aan (en die wrs al om 7.00 uur op de pedalen stonden die ochtend). Totaal onder het stof, twee weken niet gedouched (roepen ze) en gesprekken met elkaar aangaand over hoeveel km's ze per dag afleggen en hoeveel kilogrammen ze bij zich hebben (en natuurlijk is zeven kilo nog altijd teveel, want je kunt bijvoorbeeld nog wat besparen door de steel van je tandenborstel af te zagen, enz enz). Omdat ik over bitter weinig competitiedrang beschik ben ik dit soort verhalen op de één of andere manier eigenlijk altijd vrij snel beu. Tegelijkertijd is het natuurlijk ook een soort van confrontatie met de wijze waarop wij deze tocht aanpakken, haha. Ik voel me een soort recreant en luxepaard tussen deze hardcore ridertjes die gaan voor zo min mogelijk comfort tov een zo maximaal mogelijk aantal km's in zo min mogelijk tijd. In vergelijking daarmee sjokken wij waarschijnlijk als schildpadden over de snelweg, peddelend in de stofwolk die de rest achter laat. Tsja, jammer dan.. Want mocht dat zo zijn dan ben ik toch blij met ons besluit dat snelheid en km's voor ons niet het meest belangrijk is..