Deel 3: Linda en Harvey

.. uitblazend krachten verzamelend voor weer een nieuwe vijf meter. Om daarna weer in een soort rollercoaster afdaling te belanden waarbij één van mijn voortassen steeds tussen de spaken beland en er voortdurend af valt door het gehobbel en gestuiter. Na wat aanpassingen gaat het wat beter, maar het volle vertrouwen in mijn bepakking heb ik niet meer tijdens de afdalingen. Die dag eindigen we ergens langs een riviertje, waar we de Canadese en gepensioneerde Linda en Harvey ontmoeten die gezellig in twee klapstoeltjes achter hun RV een biertje nuttigen. En hoewel ik totaal geen bierdrinker ben, neem ik het door hen aangeboden koude blikje bier dankbaar aan en smaakt het me als het beste biertje ever.. Die nacht hangen we alle onze eetspulletjes weer hoog in de boom, want we zijn nog steeds in bearcountry.. En ontmoeten hier voor de derde keer het gepensioneerd stel uit Alaska (die thuis gewoon beren in hun eigen achtertuin hebben) en eveneens dezelfde route doen, tot Denver weliswaar, wat toch nog steeds zo'n 2500 km is. Ik sla steil achterover van verbazing wanneer ik hoor dat ze 67 en 70 jaar zijn. Diep respect wanneer je dit dan nog aangaat, en ook gewoon op een dun matje in een trekkerstentje ligt! Maar ook zij hebben het zwaar, en wanneer we de volgende ochtend wat eerder vertrekken zien we ze ook niet meer terug. Af en toe vraag ik me nog af waar ze ergens zijn gebleven en of ze het vol hebben gehouden. Onze route van die dag leidt ons over een modderpad richting Sparwood. En wederom is het zwaar sturen en moeilijk overeind te blijven, al ploeterend door de modder. Gelukkig komt daar na vijf kilometer een eind aan en wordt de weg wat begaanbaarder. Maar door al het gehobbel stuitert dit keer mijn achtertas volledig uit zijn hengsels op het wegdek. Inmiddels raken we bedrevener in dit soort reparaties, dus kunnen we weer vlot verder. Maar het verbaasd me wel dat onze nog redelijk nieuwe Ortlieb tassen hier niet wat beter tegen bestand zijn. Hopelijk blijft het hier voorlopig bij. De wens die de dame uit Alaska vanochtend uitsprak, 'I am dying for a hotelroom!' heeft zich inmiddels ook in mijn hoofd genesteld en in Roland vind ik een goeie medestander; lekker even een douche, een bed en wat spulletjes wassen. Helaas blijken de beide motels in Elkford vol en moeten we nog 37 km door naar Sparwood. Wat we dit keer maar gewoon doen via de snelweg, wel zo fijn om even over asfalt te rijden en dat schiet tenminste een keertje op. En jawel, zo'n 100 meter voor ons steekt ineens doodgemoederd een bruine beer pal voor onze neus de weg over, om vervolgens in de bosjes te verdwijnen! In Sparwood veranderd onze hotelkamer in een washok annex fietsenstalling, want bijzonder genoeg mogen onze compleet bemodderde fietsen gewoon mee onze redelijk luxe kamer op. De ochtend daarop vervolgen we onze weg richting Fernie en hier blijkt dat we een zeven kilometer klim over een singletrack voor de boeg hebben. De stress schiet op dat moment door me heen. De afgelopen dagen zaten we er al met de nodige momenten helemaal doorheen. Met het uitzicht op weer zo'n dag zit ik eigenlijk even niet meer te wachten. But the worst is yet to come.. dapper beginnen we die aan het technisch best pittige parcour. Lekker uitdagend voor een MTB zonder bagage, maar totaal niet te doen met onze voor- en achtertassen zo blijkt. Ergens halverwege moeten we het opgeven, voortassen vallen af, op sommige stukken moet sowieso alle bagage af en moeten we onze fietsen naar boven tillen. Daarna lijken we de weg kwijt en terwijl we onze navigatie raadplegen denk ik een beer achter in de struiken te horen.. Dikke stress, en totaal uitgeput want ik heb de kracht uiteindelijk niet meer om mijn fiets en bagage nog langer voort te duwen. Bovendien wordt het pad steeds gevaarlijker en ben ik bang dat één van ons hier in de afgerond gaat vallen. En dan? We vinden uiteindelijk een route om weer terug op de highway te komen en het voelt als een enorme opluchting wanneer we langs de voortrazende trucks onze weg vervolgen. Ik wist niet dat asfalt zo welkom kon voelen..