Deel 2: Hitte en azuurblauwe meren

De fietsen zien er meer ervaren uit, onze benen en armen onder de muggebulten en we stinken inmiddels net zo veel als andere fietsers. Welkom in de groep. We zijn een weekje onderweg. Ja, het is zwaar. Maar ook fántástisch. Wow! wat een landschap. Meren met azuurblauwe water, donkergroene dennebomen en blauwgrijze bergen. Een legpuzzel zoals mij moeder die vroeger legde van meer dan 10.000 stukjes. We rijden er samen doorheen. En wat ontzettend vriendelijke mensen die behulpzaam zijn, willen weten waar je heen gaat en dan gepast reageren door steil achterover te slaan. Dat is voor ons dan weer heel leuk. En geeft goede moed. En in Canada lijkt iedereen wel familie te hebben uit Nederland. Oom's, Tante's Opa's en Oma's. Met de taal kunnen we ons hier dus prima redden.
Het is bizar heftig niet alleen omdat de ondergrond nooit vlak is, en de stijgingspercentages krankzinnige vormen aanneemen maar evenzeer omdat er soms geen herkenbaar pad is. 'Zoek het maar uit en bedenk zelf ook eens een keer iets' lijkt de route tegen je te willen zeggen. Dat levert na een week een totale herwaardering op van Asfalt. Na het vuur toch wel de op één na beste uitvinding van de mens. 
En het is hier warm. Heel warm. Bosbrandalarm code rood.
Net als de kleur van mijn huid van de vele uren zon. Code rood. 
Maar geen zorgen we redden ons prima. Geen zorgen. We duiken in de middag geregeld een meer in om af te koelen. Zijn we ook weer schoon.