Deel 1: Van Calgary naar Spray River Provincial Park

Lieve allemaal, naast de foto's en de filmpjes even een update van onze eerste week fietsend over The Great Divide. Op 24 juli geland in Calagary, gelukkig compleet met al onze spulletjes waarvan alles ook nog heel. In Calgary blijkt het 15 graden en het regent.. Wat even omschakelen is, zo rechtstreeks uit het tropische Nederland waar het dan nog 32 graden is. Ons plan was om 40 km buiten Calgary met ons tentje op een RV Park te gaan staan, maar om op Europees tijdstip middernacht nog onze weg door Calgary te moeten gaan zoeken door de regen en de wind gaat ons toch net iets te ver. Dan maar onze fietsen compleet met doos in een taxi gepropt en off we go naar onze eerste campingsite, waar we met ons trekkerstentje een uitzondering zijn tussen de enorme motorhomes. De dag daarop, uitgezwaaid door parkbeheerster Sandy, onder de bemoedigende woorden; 'I can't even think what you are going to do, but you're gonna kill yourselves' , fietsen we de eerste km's richting Banff. Dan nog vooral langs de highway 1A, uiteindelijk eindigend in de bosjes van de provincial campingground ergens in Canmore pal langs de snelweg. Niet echt de omgeving waar we naar uitzagen, maar de zon schijnt en Banff ligt op een steenworp afstand. 
Volgende dag komen we al snel aan in Banff waar onze tocht officieel begint achter het imposante Banff Springs Hotel. En daar moet ik even een paar tranen laten. Alles komt allemaal een beetje samen en ons avontuur gaat eindelijk beginnen! En ook spannend wat ons allemaal te wachten staat! Nou.. en dat is een heleboel, zo blijkt al snel. De weg die volgt laat zich nog het beste beschrijven als een soort rollercoaster, hobbelen over keien en paadjes, soms met stukken die werkelijk te steil zijn om op de fiets te beklimmen. Het vraagt een hoop kracht, stuurmanskunst en blijkbaar ook een heleboel van onze fietstassen, merken we als de hengsels van Rolands achtertas bijna compleet loslaat. Na een noodrepararie kunnen we gelukkig weer verder. Echter niet zonder dat Roland er vervolgens achter komt dat hij onze beide toolsets onderweg is verloren, en na dat nieuws ook onze kaart blijkt te zijn kwijt geraakt. Op dat moment slaat mijn aanvankelijke gevoel van euforie ineens om naar een soort van wanhoop, want als dit al de score is van de eerste dag, hoe moeten we ons dan gaan redden de rest van onze trip? De kaart blijkt godzijdank nog op 20 meter achter ons te liggen (en de toolsets komen uiteindelijk weer boven water in de toilettas van Roland..) en na wat gezoek op de route eindigen we die dag op een campingground in het Spray River Provincial Park. Met fantastisch uitzicht over het meer en gewapend met onze net aangeschafte bearspray, want je weet maar nooit wat er voor je fiets terecht komt.. Op dezelfde campingground ontmoeten we drie mannen uit Taiwan die in zeven weken tijd dezelfde route in tegenovergestelde richting hebben afgelegd. En we begrijpen van hun dat het New Mexico zo droog is dat ze soms voor vijf dagen water moesten meenemen, waarvan één van de mannen vertelde dat hij op één dag in zijn eentje al zeven liter water had opgedronken. Waarop ik me afvroeg hoe je dat in godsnaam moet doen, vijf dagen lang! Maar okay, voorlopig zijn we nog niet in New Mexico, dus weinig zin om me daar al zorgen over te maken. Eerst maar eens dag twee die ons leidt over kilometers en kilometers lange gravelroad. In de schitterende omgeving van het Peter Loughheed National Park, echter al onze aandacht is met name gericht op het wegdek, want de losse gravel maakt het klimmen en dalen een uitdaging. Die nacht slapen we op een camping bij Boulton Creek, om daarna een volgende uitdaging aan te gaan, namelijk Elk Pass, de Gateway naar Britisch Columbia. Dat blijkt een lange en uitputtende klim waarbij we al onze krachten nodig hebben om al lopend onze bagage en fietsen naar boven moeten slepen. Ik voel me gaandeweg een beetje Serena Williams tijdens een Grandslam. In plaats daarvan duw ik elke keer met steeds luider worden gekreun mijn fiets weer vijf meter voort. Om er daarna weer hijgend overheen te vallen..