Deel 17: Eindelijk verlicht

Zonder een centje zadelpijn fiets ik de volgende dag over de Marshall pass, echter dit keer heeft Roland een absolute off day en hangt hij lusteloos en zwaar trappend over het stuur, terwijl het toch eigenlijk een relatief lichte klim is. Rolands conclusie is dat hij teveel gewicht aan het verliezen is, en hij langzaam aan het 'opfietsen' is. Waarop hij de focus op meer eten is gaan leggen. En ik regelmatig aandring op het nemen extra sportdrank, vitamines en hersteldrankjes. De dagen daarna gaat het gelukkig langzaam beter met hem. Na de Marshall pass eindigen we op het RV Park in Sargent waar we de solofietsers Jeremy, Virgill en Marc tegenkomen. En waar we ook de fietsers Steve en Dean ontmoeten, die een heuse support wagen hebben, met een verzorgend team bestaande uit hun beider vrouwen Frann en Trisja. Het wordt uiteindelijk een gezellige avond met z'n allen in het enige tankstation-rvpark-grocerystore-bar en restaurant van het dorp. Vooral Steve en Dean en hun vrouwen leren we de dagen die volgen beter kennen omdat zij zo'n beetje dezelfde afstanden blijken te rijden als wij. En dus ook op dezelfde campgrounds eindigen. Met de allerhoogste en zwaarste etappe in het vooruitzicht, zeg maar dé koninginne-etappe van de Great Divide, de Indiana Pass op 3600 meter hoogte, compleet over gravelroad komt er vanuit Frann en Trisja het aanbod om onze bagage in hun auto de pas over te nemen naar de volgende campground. En dat is op dat moment uiteraard een heel verleidelijk aanbod waar we eigenlijk best graag gebruik van maken. En voor het eerst ervaren we dan hoe het voelt om zonder enige ballast te kunnen fietsen. We voelen ons letterlijk en figuurlijk verlicht! En Indiana Pass blijkt dan ineens eigenlijk best goed te doen. En zorgbehoeftig en superlief als Frann en Trisja zijn, wachten ze ons ook op bij de top en worden we enthousiast volgestopt met fruit en koekjes. En ineens hebben wij daarmee ook een soort van supportteam. Wat de dag daarna stiekem ook best goed van pas lijkt te komen, want volgens onze route fietsen we dan New Mexico in en kunnen we een zwaar parcour met slechte wegen verwachten, waar stukken bij zitten die niet te fietsen zijn. Wat in dit geval dus betekent dat we moeten lopen. Het aanbod om nogmaals onze bagage mee te nemen slaan we daarom niet af, maar we spreken wel af dat dit de laatste keer is, want we gaan ons anders een beetje te bezwaard voelen en willen ook onze onafhankelijkheid niet verliezen. Zo gezegd beginnen we vervolgens aan een dag met de afspraak om elkaar allemaal aan het eind weer te ontmoeten op één van twee campgrounds die zo'n 60 mile verderop bij elkaar in de buurt liggen. Maar waar stom genoeg op dat moment niemand aan heeft gedacht is dat wanneer je ergens met een fiets niet overheen kunt rijden het misschien ook niet mogelijk is om daar met een auto overheen te rijden, zelfs niet met een 4-wheel drive! En vervolgens komen we er meteen achter hoe het voelt om afhankelijk van anderen te zijn. We hebben ons ten eerste allemaal verkeken op de route die veel zwaarder blijkt te zijn dan verwacht. Het is eind van de middag wanneer we Steve tegenkomen die met zijn fiets ergens op een kruising staat te wachten op de beide vrouwen. Ze hadden daar allang moeten zijn, maar geen bereik per telefoon en het vermoeden is dat ze hopeloos verdwaald zijn. Dean is inmiddels al vooruit naar de campground, maar duidelijk is dat de auto daar onmogelijk via onze route kan komen. Het is onduidelijk hoe dan wel. Omdat we nog een behoorlijk stuk moeten fietsen tot en het snel donker zal worden besluiten we Dean achterna te fietsen richting de campground. En dan zien we dat het pad wat volgt bestaat uit zulke grote gaten, rotsen en geulen dat zelfs een truck er niet overheen zou kunnen. We beginnen hem wat te knijpen wanneer we regelmatig moeten afstappen en moeten lopen, wat de nodige tijd en energie  vraagt. Afgelopen nacht heeft het behoorlijk gevroren, en ik bedenk me dat ik slechts een fleecevest en regenjackje bij me heb, en ook mijn fietslampje heb ik niet bij me voor als het straks donker is..