Deel 18: Lost and found

Na een aantal mile komen we gelukkig Dean tegen die wonderbaarlijk genoeg contact heeft kunnen krijgen met Trisja. En inderdaad, de vrouwen zijn verdwaald geraakt en zitten een flink eind rijden bij ons vandaan. Maar hebben wel iemand getroffen die hen heeft kunnen uitleggen hoe ze de campground kunnen bereiken. Dean wacht op Steve terwijl Roland en ik doorrijden naar de campground. Het is bijna donker wanneer we daar aankomen en tegen die tijd kan ik ook geen trapper meer rond krijgen. Roland besluit Steve en Dean op te wachten bij de ingang, een mile terug terwijl ik een poging doe om in het donker nog wat hout te verzamelen voor een kampvuur. Het wordt voelbaar heel snel kouder. Helaas heb ik geen vuur bij me en is het vervolgens wachten totdat ik in het donker twee fietsers aan hoor komen waarvan één met een hoorbaar gebroken as. Het blijken twee andere fietsers te zijn die snel aan de slag gaan met hun eigen sores. Na een uur komen dan toch eindelijk de mannen het terrein op en kunnen we een kampvuur maken. Intussen ben ik dan behoorlijk afgekoeld. Van de vrouwen nog steeds geen bericht, en we weten niet of zij de campground nog wel zullen gaan bereiken. Ingesteld op een nachtje wachten bij het kampvuur kijken we wie er nog wat te eten bij zich heeft en komt de stemming er langzaam weer een beetje in naarmate we het weer wat warmer krijgen. En dan verschijnen een uur later uiteindelijk toch nog Frann en Trisja, die op miraculeuze wijze (met behulp van verkregen oude Indiaanse kaarten) onze locatie nog hebben weten te bereiken. Blij en opgelucht liggen we even later in ons tentje. De dag die daarna volgt laden we alles weer op onze fiets en rijden we door naar Abiquiu, en valt het parcour godzijdank mee. Ook laten we de laatste landschappelijke sporen van Colorado achter ons. Voor onze neus veranderd het landschap van eindeloze sparren steeds meer in een Mexicaans landschap, bestaande uit door weer en wind gevormde rotsen en een wat meer woestijnachtig uiterlijk. En ineens lijkt het qua taal en huizenbouw ook alsof we al in Mexico zitten. En met dat we meer dalen voelen we de temperatuur stijgen, het is alsof we een hete föhn tegenmoet rijden. Weer nieuwe omstandigheden om mee te dealen.. En wat betreft de rest van onze trip? Misschien moet ik die plannen nog eventjes voor me houden, maar vooralsnog koersen we nog even verder zuidwaarts door naar Silvercity via de plaatsjes Cuba, Grants en Pie Town, wat nog een behoorlijk eind te gaan is.. En Silvercity zal ook het meest zuidelijke punt worden van onze route. Ditmaal echter geen offroad meer, want duidelijk is dat de B-wegen in New Mexico een beetje teveel 'next level' zijn in deze hitte met nauwelijks water in de buurt.. To be continued, liefs Roland en Suus