Op UNESCO tour door Turkije

Lieve allemaal,

Hoogste tijd voor weer een reisverslag, even als aanvulling op het Sinterklaasverhaal van Roland. Ditmaal dus vanuit Turkije, waar we inmiddels alweer zo'n twee weken doorheen fietsen. En eigenlijk lijkt het alweer zoveel langer  door wat we allemaal al gezien en gedaan hebben.

Gisteren zijn we aangekomen in Konya, de grootste stad (meer dat twee miljoen inwoners) die we tot nu toe op onze route door Turkije zijn tegengekomen. Konya is voor vele Turken een bedevaartsoord omdat zich hier het mausoleum / graftombe van de filosoof en dichter Rumi oftewel Mevlana bevind, die de grondlegger is van het Soefisme (een stroming binnen de Islam). En een traditie binnen deze stroming is de rituele dans van de Derwisjen. Oftewel : steeds sneller ronddraaiende monniken in wijde mantels die door deze dans in extase raken en zo op deze manier in contact proberen te komen met het hogere. Interessant! En dat ritueel kun je o.a als inwoner en/of toerist twee keer per week zien. Dus gaan er straks naartoe en we zijn benieuwd!

Maar graag wil ik jullie ook nog even bijpraten nadat we het Griekse eiland Chios hebben verlaten. Na een slechts dertig minuten durende overtocht staan we alweer op Turkse bodem, echter het fietsen valt mij dan (na vijf fietsloze dagen) behoorlijk tegen. Vooral vanwege de hitte, wat ontzettend vermoeiend maakt en veel extra energie vraagt. Tegen 13.00 uur tikt de thermometer al 33 graden aan. En al klimmend en dalend nadertmijn gevoelstemperatuur boven het asfalt makkelijk de 40. Hersenvocht lijkt te verdampen en ik voel mij als een langzaam gebraden kippetje aan een spiesje. We drinken samen tegen de 10 liter water (inclusief heeeel veel cola) op een dag weg. En dan nog steeds voortdurend dorst.. Onze conclusie is dat het na 14.00 uur 's middags echt geen doen meer is om nog verder te fietsen. Dus dat proberen we dan ook zo goed als mogelijk te plannen.

Alle lof overigens voor de Turken, want we worden voortdurend overal onthaald met water en Turkse thee. Gelukkig koelt het na een paar dagen weer een beetje af naar 25 graden, wat meteen voelt als een verademing. En nu we inmiddels ook wat hoger zitten (tussen 1100 en 1500 meter) scheelt dat vooralsnog ook nog een paar graden in temperatuur.

De route die we gekozen hebben door Turkije hebben we maar omgedoopt tot 'onze UNESCO tour'. Naast dat we vooral graag het binnenland willen zien (en tegelijk de drukte aan de zuidkust willen vermijden) is er langs deze route veel te bewonderen wat op de werelderfgoedlijst staat. En dus bezoeken we allereerst de oude (Griekse) stad Efeze, en daarna het indrukwekkende museum hiervan in Selṣuç en peddelen we vervolgens door naar de archeologische vindplaats (voormalige stad en badplaats) Hiërapolis, waar iedereen ook nu nog tussen de ruïnes kan badderen in de zogeheten 'Cleopatra pool'. En waar je vervolgens nog kunt laten fotograferen (al dan niet met een paar plastic vleugels om) in de kalkterrassen van het nabijgelegen Pamukkale. Of, als je helemasl geen zin hebt in lopen, kun je ook gewoon alles bekijken vanuit een luchtballon.

De Pamukkale kalkterrassen zijn overigens een heel mooi en interessant natuurfenomeen, maar lijkt voor de meesten vooral te dienen als achtergronddecor voor selfies en instagram content. Ik zie sommige vrouwen hier een duidelijke missie in hebben, en die zich gehuld in een mini bikini, van hun voordeligste kant in allerlei poses laten fotograferen, als ware het een fotosessie voor de nieuwe Pirelli of Playboy kalender. Andere vrouwen, traditioneel Islamitisch gekleed en compleet gehuld in lange jurken met hoofddoek, schuifelen daar door de terrassen gewoon gezellig langs.

Die contrasten verbazen me soms wel en vallen ons wel vaker op. In de steden zie je enerzijds een heel traditioneel en anderzijds een heel modern Turkije als we bijvoorbeeld kijken naar straatbeeld, kleding en gebouwen. Slechts een paar kilometer daar vandaan fietsen weer we door kleine boerendorpjes, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan en waar veel mensen in armoede leven in verkrotte huisjes, waarvan we ons beiden afvragen of zij wel beschikken over elektriciteit en stromend water..

Maar goed, ik moet nog even terug schakelen naar Pamukkale.. want tot aan dat moment verliep alles nog gesmeerd met onze fietsen. Echter wanneer we het dorp vroeg in de ochtend willen verlaten blijkt het schakelsysteem van Roland's fiets ineens niet meer te functioneren. Voor ons een volkomen raadsel. We krijgen de oorzaak niet achterhaald en vooral het probleem niet zelf verholpen. We vrezen een kabelbreuk en dat krijgen we sowieso niet opgelost en al helemaal niet op de plek waar we zijn. En we kunnen zo onmogelijk verder fietsen. Het enige wat we op dat moment kunnen verzinnen is een taxi regelen naar Denzilli (een grote stad 15 km verderop) waar we via Google in ieder geval een paar fietsenmakers kunnen vinden. De vraag is echter nog of zij het juiste materiaal hebben voor een reparatie of vervanging van een kabel. Dat blijkt al snel een hele uitdaging. Taxi is zo gevonden, fietsen worden er vakkundig ingepropt, maar in Denzilli wordt onze chauffeur van de ene fietsenmaker naar de andere verwezen. Niemand heeft kennis van het specifieke schakelsysteem en na een blik in de auto waar nog steeds onze fietsen liggen, wordt er vooral 'nee' met het hoofd geschud. Ondertussen besluit Roland om wat hulplijnen in Nederland te gaan bellen, waaronder de werkplaats van de winkel waar we onze fietsen hebben gekocht. En onderwijl de vijfde Turkse fietsenmaker mij via Google translate probeert uit te leggen dat de fiets waarschijnlijk naar Istanboel verscheept moet worden, tracht Roland via onze ingeschakelde hulplijn het probleem te achterhalen. En godzijdank blijkt het geen kabelbreuk en lukt het vervolgens om zelf het probleem te verhelpen. Alle hulde aan onze Nederlandse fietsenmaker. En heel blij en opgelucht trappen we vervolgens weer verder richting onze volgende bestemming en steeds verder het binnenland in.

Via Isparta naar Egirdir en daarna naar Konya, dwars door heuvels, valleien waarin we heel veel graan- en fruitteelt zien. En zoals Roland ook al schrijft in zijn verhaal worden we vaak verrast door de Turkse gastvrijheid, hartelijkheid en hulpbereidheid. Ongetwijfeld zullen er ook heel andere dingen langs ons heen gaan omdat we de taal niet beheersen (ik doe nu een poging om mijn Turkse woordenschat uit te breiden via Duolingo) maar we vinden het bovenal een geweldig land om doorheen te reizen.

En ik besef me daarnaast ook heel vaak ten volle de positie, het voorrecht en de mogelijkheden die wij hebben om dit te kunnen en mogen doen. Doelend op krantenberichten (die we natuurlijk hier ook regelmatig lezen) van mensen die het heel anders vergaat op een schip, wanneer wij (op min of meer hetzelfde moment) probleemloos met een veerboot van Griekenland naar Turkije in dezelfde wateren oversteken. Dat voelt voor mij soms wel heel dubbel.

Maar terwijl ik dit schrijf hebben we ook Konya inmiddels alweer verlaten. Dit keer per bus, zoals Roland ook al schreef. Gewoon omdat het kan en we dit geen zin hebben om 350 km te overbruggen langs een lange, stoffige snelweg naar onze volgende UNESCO site: Cappedocië! We zijn hier net aanbeland en kijken nu alweer met veel verbazing onze ogen uit over dit surrealistische landschap. Wat ontzettend gaaf hier!

Liefs en tot de volgende keer,
Roland en Suus