Je moet het maar durven

Een beetje kosmonaut kwam na de reis door de ruimte met capsule terug op de steppen van Kazachstan. Niet ver van Kosmodroom waarvan je eerst met je Sojoez gelanceerd was. Uitstappen uit het veilge hoogboven ons zwevende station, in de capsule, met hevig schokken, trillen en verlies van radiocontact door de dampkring en dan tenslotte landen in de uitgestrektheid van de steppe naast een ongetwijfeld verbaasde en opgeschikte kameel die dit ook allemaal niet verwacht had.
Minder fotogeniek dan de Amerikanen natuurlijk die er een hele show van maakten met het optakelen van al die Apollo's uit zee.   Maar even zo goed een technisch hoogstandje van die Sovjets. Het zijn trouwens allemaal helden die kosmo's en astro's. Je moet het maar durven. Terugkomen.

Kazachstan is ook ons eindpunt van de fietsreis. We hebben nu nog een auto gehuurd (hoopte op een oude Lada maar helaas) en rijden hier in de bergen de geweldige Nationale parken af. Plekken die voor ons met de fiets te ver en te moeilijk waren.

Het is wennen en slikken. Ik mis mijn fiets. Vooral het leven op de fiets en alles wat er bij hoort.  Bijvoorbeeld mijn in Tirana gekochte helm voor 8 euro die maandenlang functieloos achterop de tassen bungelde en meereisde als een zwijgende reisgenoot die alles zag.
De pannen, de brander, de tent in mijn tas.
Samen reden we de route.

Blaffende honden en wilde paarden renden met ons mee,
Kuddes geiten, schapen en koeien versperden de weg;
We zagen de zon en de maan
hadden dorst en een waterfilter, regen en een jas, kou en een andere jas, zon een pet en aftersun.
We stonden stil op de toppen en reden op de snelweg bij Trabzon voor ons leven.
Gingen door donkere tunnels met angst en eindeloze vlaktes en waren ontroert.
Hadden honger maar ook altijd nog wel iets onderin de fietstas.
Er waren kuilen, gaten en keien naar boven en glad asfalt naar beneden.
We aten pilaf, plov, kinkali, samsa en al het andere en kregen diaree,
In het ziekenhuis ontving ik zeer onduidelijke injecties en Suus in een ander een echoscopie en diagnose (het goede nieuws is dat het geen tumor is mevrouw).
We ontmoeten, Alex, Paul, Jeannete en Vincent, Dirk en Anke, Vladimir,  Omar,  Robert, Justus, Alan, Yevgeni, Solene en Maxime en al die andere lieve mensen waarvan ik de namen vergeten ben.
Zij hielpen ons onbaatzuchtig en inspireerden met hun levens en verhalen.
We hadden vrienden voor een uur, een dag en langer.
Hoorden claxons in alle toonaarden en zagen duimen omhoog en mensen uit de ramen hangen.
De landen verschillen, de mensen gelijk

We hadden ruzie en lief, genoten met al onze teugen en reden samen dezelfde kant op.
En soms, heel soms, was het zwaar en oncomfortabel maar altijd waren we licht en vrij.
We leefden.

Suus, wat een rit was dit?!! Waanzinnig. Ik heb hem alleen met jou willen en kunnen maken. Ik hou zielsveel van je. Bedankt voor alles, maar dan ook echt alles.

Zo, nu stap ik zelf in de capsule. Eerst maar eens door die dampkring zien te komen. We zijn er bijna. Ik voel de wijzers al behoorlijk trillen op de wijzerplaten en ik ben bang dat het een heftige vlucht zal worden. Maar zal mijn uiterste best doen om veilig te landen. Beloof echter niet dat ik direct een samenhangend verhaal kan vertellen of me makkelijk ga bewegen.
We gaan elkaar zien.

Jullie zijn omarmt.

Roland