We zijn los.. en alle begin is moeilijk?

Zo, we zijn los. En dat is meteen ook even wennen.. Want wegens materiaalpech is het op dag één en vooral dag twee al meteen alle  'hands on deck' en wordt onze flexibiliteit al behoorlijk op de proef gesteld. Maar daarover later meer. Want onze reis begint natuurlijk met het dicht trekken van de deur van ons huis, op 2 mei in alle vroegte.. Na zo lang voorbereiden en afscheid nemen van iedereen dan toch een heel gek moment. Ik merk dat de gedachte aan een half jaar weg op dat moment veel te groot en niet te overzien is in mijn hoofd, dus ik besluit om me alleen te richten op vandaag. En die heeft al genoeg uitdaging nadat Roland onze bij NS internationaal geboekte tickets gisterenavond ineens niet meer terug kon vinden in de dienstregeling van de Deutsche Bahn. Volstrekt onduidelijk allemaal, maar we gaan het zien..

Na een uiteindelijk best prima verlopen treinreis met fietsen naar Wenen en daarna Budapest, vinden we het (na anderhalve dag sightseeing in het mooie Budapest) op  donderdag 4 mei tijd worden om op onze fietsjes te stappen. Uit een stad fietsen en daarin een weg zoeken is eigenlijk altijd een beetje stressvol, want het is wennen aan een bepakte fiets, het drukke verkeer en het zoeken naar de juiste route. Maar het is perfect fietsweer (zon, 22 graden en windstil) en we hopen die dag alvast in een wat groenere en rustigere omgeving te komen. Ons idee is om een route te volgen (min of meer) langs de Donau in zuidelijke richting. Maar het duurt lang om de stad uit te komen, en omdat we na 15 kilometer fietsen nog steeds langs een drukke weg rijden, proberen we het via een onverharde zijweg. Waar we na een halve kilometer op een zandpad belanden, waar uiteindelijk een ketting met een bordje 'prive-terrein' ons de weg versperd. Dan toch maar weer terug naar waar we vandaan komen, echter op dat moment loopt de achterband van Roland plotseling leeg. De reden blijkt een grote roestige spijker te zijn, die blijkbaar midden op het pad lag en nu recht uit Roland's achterwiel steekt. Nadat we alle bagage er af hebben geladen en we proberen om de buitenband van de velg af te krijgen komen we er achter dat dit een hele opgave is. Tot mijn schrik blijken de bandenlichters die ik heb meegenomen te licht en dus ongeschikt voor deze klus, hoe stom! Gelukkig blijkt Roland een beter setje te hebben waarmee het moet lukken, echter we staan met z'n tweeën lang te klooien en te trekken voordat de band er eindelijk af gaat. Na deze opluchting volgt de volgende 'uitdaging', want niet alle luchtpatronen blijken te passen op het pompje dat we mee hebben genomen. Echter voor nu is het gelukkig even genoeg en lukt het ons om de binnenband te vervangen en weer van voldoende lucht te voorzien.

Daarna 'koersen' we over een lange en saaie weg door naar een camping in Dunaújvamáros, waar een groot gezelschap op datzelfde moment bezig is met een BBQ die, vergezeld met muziek, tot in de late uurtjes doorgaat, terwijl er iemand nonstop in een soort megafoon aan het praten is. Maar gelukkig hebben we oordopjes mee en kunnen we ons tentje een stukje verder opslaan. De twee enige restaurants in de buurt blijken dicht en volgeboekt en we eindigen tenslotten in het cafetaria waar we nog net voor sluitingstijd een hamburger kunnen scoren en ons  gelukkig prijzen met een koud blikje Radler. Maar het echte pluspunt van deze dag komt wanneer we ontdekken dat onze campingbaas heeft geïnvesteerd in een heus saunapleintje met houten hutjes. En dus duiken wij, voordat we deze dag afsluiten in ons tentje, nog even lekker de sauna in voordat wij, vermoeid van alle indrukken, met oordopjes snel in de slaap vallen..

Dunaújvamáros blijkt een grote en lelijke stad, maar heeft één groot pluspunt en dat is de Decathlon. We besluiten de volgende ochtend lering te trekken uit onze opgedane ervaring van gisteren en gaan eerst maar op zoek naar extra binnenbandjes en passende luchtpatronen. Die ze gelukkig ook allemaal hebben. En die aanschaf blijkt zeker niet overbodig, want nog geen kilometer verder rijdt Roland opnieuw lek. En nu ook weer dezelfde achterband. Zuchtend tillen we alle bagage weer van de fiets en gaan we langs het voortrazende verkeer in de berm maar weer aan de slag. Dit keer raken we al wat meer bedreven in het vervangen van de binnenband, maar lukt het ons niet om de precieze oorzaak te achterhalen. Nergens iets te voelen of te zien. Vreemd.. Nadat we alles wederom gefixt hebben fietsen we weer verder totdat ik een paar uur later Roland luidkeels achter mij hoor vloeken. Ik weet op dat moment al hoe laat het is.. Inmiddels is onze stemming wel aardig naar het nulpunt gezakt, zeker wanneer we de (waarschijnlijke) oorzaak van de derde lekke band ontdekken. Een 10 cm lang stuk ijzerdraad heeft losgelaten uit de rand van de buitenband en steekt nu naar buiten. Het lukt ons aanvankelijk niet om dit te verwijderen en (intussen zelf lekgeprikt door een zwerm muggen en half verbrand door de zon) zakt mij op dat moment de moed in de schoenen. Dan toch maar proberen om ergens een lift te krijgen? Zo kunnen we onmogelijk verder. Roland is van mening dat we het toch eerst zelf nog moeten proberen en dus gaan we als een soort A-team aan de slag met een verbandschaar (en nee, we hebben geen tang bij ons). Verbandschaar en een portie engelen geduld blijken een winnende combi want ijzerwerk breekt tenslotte af en we kunnen weer verder met reparatie. Dit keer iets grondiger, door middel van een stuk rubber tussen binnen en buitenband, en de voor en achterbanden met elkaar te verwisselen.

En dus peddelen we na een tijdje weer verder, richting de camping die we voor vandaag in gedachten hadden. Met lovende recenties over de daar aanwezige thermaalbaden, maar helaas is daar geen tijd meer voor. Want na het eten moeten er nog binnenbandjes geplakt en zelf moet ik ook nog iets aan mijzelf 'repareren'. Niet zozeer met banden plakspul maar met vaseline. Want fietsen in een nog niet helemaal droge fietsbroek is ook niet zo'n heel goed plan. En zo sluiten we fietsdag twee, met weer heel wat ervaringen rijker, wederom vermoeid af in onze slaapzakjes..

Fietsdag drie begint het eindelijk allemaal een beetje relaxed en leuker te worden. De banden houden het, het zelfvertrouwen stijgt weer en met een relaxte route door het wijngebied langs de Donau ook de goeie zin. We besluiten het ons vandaag niet te moeilijk te gaan maken, en we gunnen ons (bij gebrek aan een camping) een heerlijk pension met een goed restaurant met een terras aan het water. Waar wij de dag afsluiten in het stadje Baja, met de plaatselijke delicatesse (vissoep) en tenslotte in een heerlijk comfortabel bedje..

Morgen verlaten we Hongarije alweer, het plan is om (via een klein stukje Kroatië) verder te rijden door Bosnië Herzegovina. De vlakke wegen waar we nu over rijden zullen we tegen die tijd wellicht nog gaan missen..