Gestrand in Griekenland

Lieve allemaal,

Graag praat ik jullie weer even bij nu we tamelijk onverwacht zijn gestrand in Griekenland. Letterlijk; want we verblijven sinds een dag of vijf aan het strand op het Griekse eiland Chios, nadat we hier maandagochtend om 4.00 uur met een veerboot vanuit Athene zijn aangekomen.

Maar daarover straks meer..

Want aanstaande zaterdag laten we de Balkan definitief achter ons. Na Tirana, de hoofdstad van Albanië, zijn we (via de stad Elbasan) doorgefietst naar Macedonië, en via de plaats Bitola langs het meer van Ohrid. Het meer en het bijbehorende plaatsje Ohrid zijn overigens erg mooi en zeker een bezoek waard. En dit is meteen ook het enige toeristische plaatsje wat we hebben gezien van het kleine stukje Macedonië waar we doorheen zijn gefietst. Minstens zo leuk is het eigenlijk om door plaatsen en gebieden te fietsen waar je geen enkele toerist tegen komt. Soms ook heel logisch, want wegen en routes in Albanië eindigen nogal eens in onbefietsbare steile rotspaden (= geen andere optie dan afstappen en met je volle tegengewicht fiets en bagage verder slepen tot de top is bereikt). Maar het is in ieder geval weer eens een andere ervaring dan vrezen door verkeer te worden platgereden of door een vrachtwagen tegen een wand van een tunnel te worden geperst.. ;).

Gelukkig lukt het ons meestal om, al dan niet in een klim of afdaling, op onze fietsen om ons heen te kijken en te zien hoe het dagelijkse leven van de gemiddelde Balkanees zich zo'n beetje voltrekt en wat ons daarin opvalt.
We ontmoeten allereerst super aardige en vriendelijke mensen. En in Bosnië en Albanië ook regelmatig een schildpad op de weg (die we van het asfalt halen om ongelukken te voorkomen) en heel veel (behoorlijk grote!) slangen, waarvan ik er eentje per ongeluk heb overreden.

In Albanië is er op iedere straathoek een autosloperij, en naast elk huis een moestuin te zien, waarvan de laatsten met veel toewijding en kunde worden onderhouden. Verder heel veel zwerfhonden op straat (meer bang dan agressief) en in cafés en op terrassen groepjes rokende en koffiedrinkende mannen, waarvan het lijkt alsof ze daar elke dag zitten, maar desondanks nooit raken uitgepraat.

Ieder dorp wordt aangekondigd door een "vuilstortplaats" / dumpplaats met complete huisraad, gewoon langs de weg en in de berm. En in Albanië worden alle bermen sowieso gezien en gebruikt als openbare vuilnisbak (niet alleen maar de gebruikelijke flesjes en blikjes, maar zo nu en dan ook een matras, een koelkast of een bankstel). Beetje jammer dat men er zo'n zooitje van maakt in dit land, met zijn verder hele mooie natuur en indrukwekkende bergen.

Campings staan in Bosnië en Albanië overigens vol met Duitse campers, maar eerlijk gezegd zijn er in de hele Balkan de campings dungezaaid buiten de toeristischere plekken. En hebben we zelf relatief nog maar weinig (wild) gekampeerd, vooral wegens het feit dat we voor bijna hetzelfde bedrag als een campingplek (€15,- tot €20,-) voor €20,- een hele studio of appartement kunnen boeken. En voor €10,- heb je p.p in een restaurant een prima maaltijd.

Hoe het mogelijk is dat het allemaal zo goedkoop is begrijpen we wat meer in Montenegro, tijdens een gesprek met een jong stel uit Cetinje, die ons vertellen dat het gemiddelde maandsalaris €500,- bedraagt en de meeste jongeren eerst zo'n vijftien jaar moet sparen voordat ze zich een eigen woning kunnen veroorloven. En dat de kansen op een baan of specifieke functie niet zozeer samenhangen met een vereist diploma, maar vooral liggen in wie er invloed heeft in je netwerk, hoe politiek actief je bent en dan ook nog voor welke specifieke partij. Niks te maken willen hebben met politiek, of daar niets in doen is mede daardoor geen optie en voor je maatschappelijke leven en carrière zelfs onmogelijk. Het is interessant om met dit stel van gedachten te wisselen en het zet ons in ieder geval weer aan het denken over onze eigen situatie en vanzelfsprekendheden..

In ieder geval zou ik zeker nog een keertje terug willen naar Albanië en Bosnië. Want we moeten helaas ook keuzes maken en stukken overslaan. Maar de Albanese Alpen staan zeker nog op ons lijstje om te bezoeken. Hoewel dan toch liever lopend met een rugzakje..

Vanuit Macedonië fietsen we verder de Griekse grens over naar het plaatsje Florina. Vooral omdat daar een treinstation is met een verbinding naar Thessaloniki. Echter of deze lijn nog steeds in gebruik is, blijft op internet vooralsnog een  mytisch Grieks raadsel. En veel duidelijker wordt het nog steeds niet nadat we aankomen bij een desolaat en uitgerangeerd stationsgebouw in Florina, waar desondanks wel een vers A-4tje op de deur is geplakt (in het Grieks) waarvan wij vermoeden dat het de treintijden zijn. Het antwoord vinden we tenslotte bij het plaatselijke busstation, waar blijkt dat er alleen nog maar bussen rijden naar Thessaloniki. En waar, met wat passen en meten, onze fietsen en bagage nog diezelfde dag in mee kunnen.

Na een dagje in Thessaloniki koersen we verder, dit keer dan toch per trein, die ons in vijf uur naar de haven van Piraeus brengt voor een overtocht naar Chios, om daarna door te kunnen reizen naar het Turkse vasteland.

We realiseren ons dat we hiermee wel heel veel van Griekenland overslaan, maar anderzijds vrezen we dat het anders straks wel heel erg heet gaat worden in het Turkse binnenland..

Chios ligt vlak voor de kust van Turkije (je kunt vanuit hier het vasteland van Turkije zien liggen) maar zelf hadden wij nog nooit van dit eiland gehoord. En het was voor ons eigenlijk alleen maar een noodzakelijke 'hop-over' bestemming op weg naar Turkije. Echter na een enthousiast en wervend praatje van één van de kapiteins van onze veerboot worden we eigenlijk steeds nieuwsgieriger naar deze bestemming. En nu heeft het mythische Griekenland ons dan toch nog in de greep gekregen. Want nadat we hier (na een 8 uur durende vaart) heel vroeg in de ochtend aanmeren, en een fantastisch appartement vinden, direkt aan het strand, verkennen we inmiddels met een huurauto het eiland en vallen we van de ene verbazing in de andere. Want we zien prachtige uitzichten, dorpjes, kerken en mooie, verlaten strandjes. En dat allemaal zonder toeristen. En we vragen ons af hoe dit mogelijk is.. Want ook het feit dat dit eiland wereldberoemd is om zijn groei van grote hoeveelheden mastiek bomen en de unieke productie van mastiek (de hars die deze boom produceert; men spreekt hier ook wel over de tranen van Chios) en die men in van alles en nog wat verwerkt, is voor ons totaal onbekend.

Dus, onder de indruk van alles wat dit eiland te bieden heeft) hebben we ons verblijf met nog drie nachten verlengd, en vieren we nu lekker vakantie en genieten van de gezellige terrasjes aan zee en de restaurantjes met verse vis op het menu. En is het eigenlijk ook wel even lekker om ter afwisseling ergens even te 'zijn', aangezien het dagelijks reizen en fietsen ook wel fysiek en mentaal intensief zijn.

En gebruiken we deze dagen ook meteen om ons voor te bereiden op onze volgende bestemming en datgene wat we graag willen zien in Turkije en welke route we daarop gaan afstemmen. Hoe meer we lezen over Turkije, hoe enthousiaster we worden.. We zijn heel benieuwd! Dus daarover de volgende keer vast meer.

Liefs van ons en tot de volgende keer! 
Roland en Suus