Fietsbus

We zijn in Georgië gearriveerd. Een verre van adequate beschrijving van onze entree in dit land wanneer je zoals wij,  als extra vracht in een aftands busje tussen nog te repareren 3e hands waterkoelers wordt afgeleverd in een winkelcentrum.
Aan de Turkse Zwarte zee kust was het 's-ochtends bewolkt met af en toe kans op regen. Niet optimaal maar geen enkel probleem. Het is tenslotte niet elke dag feest en we hadden bovendien de wind in de rug. Count your blessings.
Wat er gebeurde tijdens het passeren van de indrukwekkende grensovergang weten we niet maar aan de Georgische kant was het weer veranderd in 'onstuimig' en veranderde in rap tempo naar stevige storm voor de laatste 20 km.
Dus toch eerst maar even schuilen, iets drinken, even wennen aan nieuwe valuta en opschriften en de route controleren voor de laatste 20 kilometer. Onze aanpak was 'Laten we het maar even over laten waaien' en onderlinge mental coaching: 'Verderop wordt het al iets lichter'.
Op niets gebaseerd optimisme van houd de moed maar in niveau.
Terwijl we dus nog aan het dubben over de opties ontwikkelde de weersituatie zich in een rap tempo naar 'Catastrofaal onstuimig, met zware storm kracht 11. Poly tot de macht 3 maar dan aan de Zwarte zee. Hopeloos holden we met deze instelling achter de feiten aan. En dan onstaat toch het moment dat je op een gegeven moment op de fiets springt en met de wind en regen in de rug op pad gaat. 'Dat gaat lekker' dacht ik nog, totdat ik wilde remmen en er vol in hing maar nog steeds bijna net zo snel vooruit ging maar zwabberend en op de andere weghelft. Niet fijn met tegemoetkomend verkeer.
Het bezinestation waar we wisten in te vluchten zat zonder stroom maar vol mensen die óf in paniek elkaar aankeken óf in een meteroligische shock verkeerden. Ondertussen moesten we nog steeds de rest van de 17 km. Daarom; daadkrachtig optreden was vereist en dan ben je bij mij aan het juiste adres. Buiten zag ik een bus die al vele stormen had beleefd en doorstaan. De automatische schuifdeur snel met mijn blote handen opengeschoven, twee Georgische handelaren in 3e hands kapotte waterkoelers aangehouden, fietsen met bagage ingesmeten. Susan waaide er vanzelf in.

Toen we op een zeker moment dachten dat we wel ongeveer in Batumi waren, hebben we via ouderwetse klopsignalen met onze Georgische redders en tevens cabinepersoneel vanuit de laadruimte gecommuniceerd. De twee anonieme helden zetten ons keurig maar tot verbijstering van het winkelend publiek af op de afdeling parfum en cosmetica van een winkelcentrum in Batumi.
Wat een toestanden hier zeg!