Bus

Om redenen die er hier verder niet toe doen was ik met de bus op reis terug naar de plaats waar Suus was. We waren even gescheiden want ik had zaken te doen in de hoofdstad van het land.
Met de bus betekende daarmee ook dat ik een kaartje moest kopen. Dit is een genot in het buitenland. Zeker in een land dat geen deel uitmaakt van de eurozone.
Weet u het nog: ter herinnering DING FLOF BIPS. Het door de Nederlandse overheid bedachte ezelsbruggetje om te onthouden wie tot de 12 deelnemers behoorde? Overhoor uw partner vanavond nog maar eens. En bedenk dan wie er sinds die tijd is bij gekomen.
Dit land van het busstation was duidelijk niet toegetreden tot deze championsleague van de internationale financiele markt. En eerlijk gezegd verwacht ook niet dat dit gauw gaat gebeuren hoewel ik wel hoop en de mensen het ook van harte gun. We betalen elkaar hier voor goederen en diensten met Balkanmarken en de meeste inwoners maken op mij toch een zeer gelukkige indruk met hun moestuinen en schijnbaar eindeloze koffiedrinken.
Maar goed, ik was dus op het busstation en daarmee terug in de jaren tachtig die sowieso nooit hadden moeten eindigen maar dat is boven mijn krachten en een ander verhaal. Helaas.
Wat me ook hier weer opviel is dat busstations vaak ergens zijn weggestopt. Heb je dat weleens gemerkt? Altijd een bezemkast of een opberghok. Nooit de prominente plek.  Wat voor ergs hebben zij gedaan dat deze op zichzelf hele zinnige maatschappelijke functie een levenslange HALT straf heeft gekregen en nooit bij de hoofdingang staan? Treinstations  daarentegen zijn imposante gebouwen. Ontworpen, gebouwd en geprezen voor hun prestige. Goede bewegwijzeringen, voldoende ruimte, mooie materialen, centaal gelegen, bereikbaar zelfs met parkeergarages voor alles wat maar rijd. Altijd in de aandacht staan en geen plek gunnen aan anderen en vooral het busstation dus niet. Jaloerse en afgunstig objecten zijn het. Treinstations. Wie mij kan vertellen waar je businformatie kan krijgen bij een levend persoon op het treinstation in Arnhem mag een dag gratis en voor niets met ons meefietsen.
Maar goed, na lang zoeken en navragen in 4 talen plus vriendelijk bedoelde gebaren vond ik de kaartverkoop. Een soort afwerkplek met een heerlijke ouderwets lange rij en geduldig wachtende mensen voor 1 loket. En net op het moment dat ik al zorgen begon te maken of ik de bus nog wel zou halen, schuifelden we met z'n allen in een sneltreinvaart (ha ha ha) door en was ik aan de beurt.
Ik deed in de talen en de vriendelijk bedoelde gebaren die ik machtig was mijn bestelling, en de persoon achter het loket probeerde mij te begrijpen en ik hem, dit lukte en allebei waren we op dat moment  verbonden en intens gelukkig. We hadden elkaar ontmoet, begrepen en geholpen over grenzen heen. Mijn kaartje hield ik daarna met deze warme gevoelens vast in mijn hand tot ik op mijn plek in de bus zat.
En bedacht dat hier geen digitaal systeem tegenop kan. Nee, de jaren tachtig hadden gewoon gewoon nooit moeten stoppen. Digitalisering en efficiency worden zwaar overschat.