Onderweg door Georgië en Armenië

Lieve allemaal,

Tijd voor weer een nieuwe update, nadat we een kleine drie weken geleden de zwarte zeekust achter ons lieten en letterlijk Georgië binnen zijn gewaaid (waarover jullie al iets hebben kunnen lezen in de blog van Roland). Het was overigens ook wel prima om Turkije (na een verblijf van ruim een maand) achter ons te laten. Voor ons was het een super leuk en gastvrij land om doorheen te reizen, met een interessante cultuur, met lieve, behulpzame, hartelijke en nieuwsgierige mensen. Wat mij zelf ging opvallen is dat het ook een enorme mannenculuur is. In het openbaar domineren mannen het straatbeeld en gesprekken werden eigenlijk altijd uitsluitend met Roland aangeknoopt. Mijn (gezellige ;) aanwezigheid werd meestal genegeerd. Nu hoef ik echt niet altijd en overal de volle aandacht te hebben en persé overal over mee te praten, maar na een tijdje kreeg ik er toch wel wat moeite mee. Ik denk overigens dat het vooral uit respect is en niet bedoeld als beledigend.

Verder ging ik ook iets vinden van de compleet in het zwart gesluierde vrouwen (die we met name bij de zwarte zeekust zagen), lopend naast man (en kinderen) die allemaal waren gekleed in een spijkerbroek en T-shirt.. Ik vond dat het eten van een ijsje of een complete maaltijd in een restaurant er bij deze vrouwen toch best lastig uitzag. Als je bij elke hap die je neemt steeds weer opnieuw eerst die sluier voor je mond aan de kant moet.. Ik vind dat allemaal uiteindelijk toch best ingewikkeld.. Want waarom is dit allemaal toch zo bedacht en welk doel dient dit nu eigenlijk? Ik werd een beetje treurig van deze gedachte. En moet, terwijl ik dit schrijf, nu ook terug denken aan de lieve en hele jonge serveerster die we spraken in een restaurant in Trabzon. Die het allerliefste Turkije meteen zou willen verlaten en die ons er op wees hoeveel honderden vrouwen jaarlijks in Turkije worden vermoord door hun man of familie. Dus misschien werd het al met al langzaam ook tijd om Turkije te verlaten.

Tijd voor iets anders..

Dus nadat Rolands gestel weer een klein beetje was opgelapt, fietsten we de laatste kilometers de grens over, een zeker 20 kilometer lange file aan vrachtwagens passerend, die ook nog allemaal de Georgische grens over moesten, maar die wij gelukkig allemaal gewoon voorbij konden fietsen, met daarna alweer een stempel in ons paspoort rijker. Het is inmiddels een behoorlijke collectie geworden.

Na de Georgische grens was het nog een vijfentwintig kilometer doortrappen langs de zwarte zeekust naar onze bestemming Batumi, echter de aanvankelijke regen en opgestoken wind sloeg plotseling razendsnel om in een storm, waar wij (ingeklemd tussen de rotsen en ze zwarte zee) ineens middenin zaten. En nadat wij, slingerend over de weg bij windkracht 11, onze fietsen niet meer onder controle kregen, en alles om ons heen de lucht in ging, was het zaak om ons zo snel mogelijk in veiligheid te brengen. Wat (met fietsen en al) gelukkig lukte in een tankstation. Vanwaar we (godzijdank!) een lift konden krijgen van twee mannen met een busje, die met onze reddingsactie zowat hun eigen leven riskeerden. Nadat we door onze helden ergens in het centrum van Batumi bij een shoppingmall  uit werden gelaten was het nog een hele uitdaging om door het totaal vastgelopen stadsverkeer ons appartement te vinden, zigzaggend tussen stilstaande en toeterende auto's over wegen die inmiddels waren veranderd in watergeulen..

Maar na regen komt natuurlijk weer zonneschijn en zo zag het er een dag later weer heel anders uit en konden we Batumi gaan verkennen. Wat ons allereerst enorm verbaasde was het totale contrast met Turkije. Het is echt een bizarre ervaring.. Je gaat een grens over en ineens sta je in een andere wereld, waar werkelijk niks nog herinnert aan het (andere) land waar je inmiddels aan gewend was geraakt. In Georgië is alles compleet anders: eten, cultuur, taal, schrift, geloof, religie, gebouwen, geld, auto's, mensen, mode, straatbeeld. Vooral allemaal een stuk moderner dan dat we in Turkije zagen. En daarnaast staan er gewoon ook weer wijn, bier, coctails en sterke drank op de menukaart. Dus na anderhalve maand drink ik voor het eerst weer een wijntje!

Wat ons verder opvalt: één op de tien auto's rijdt zonder voor én achter bumper. Ze lijken er in de meeste gevallen (eigenhandig?) vakkundig afgesloopt. We hebben geen idee waarom. Rijden doet men in deze half gedemonteerde auto's overigens als een idioot. En verder bevinden we ons ook ineens ook temidden van heel veel Russen die hier vakantie vieren, of die in Georgië zijn komen wonen (onder andere vanwege de oorlog met Oekraïne). Niet perse omdat men niet sympatiseert met de oorlog, maar voornamelijk omdat men er niet in wil vechten. De Georgiërs lijken met gemengde gevoelens naar deze situatie te kijken. We zien protesten (spandoeken die uit huizen hangen waarop staat dat Russen hier niet welkom zijn) en daarnaast inzamelingsacties op een plein voor Oekraïne. Maar er zijn ook mensen voor wie deze (rijke) Russen een welkome (of noodzakelijke?) inkomstenbron zijn en aangeven dat het probleem niet bij de Russen zelf ligt, maar bij hun machthebbers. En veel Russen blijken bovendien hun geld te hebben weggezet in Georgische banken, waardoor de Georgische Lari nu zeer solide is.

Hoe dan ook, Batumi is een leuke en hippe stad. En heel erg mooi is ook de enorm grote botanische tuin, met planten en bomen uit de hele wereld. Die ongeveer tien kilometer uit de stad ligt, waar we voor de gelegenheid met de bus naartoe gaan. En waar we (zo lees ik op internet) gewoon met onze bankpas kunnen betalen bij een scan apparaatje in de bus dat twee goedkeurende piepjes geeft. Handig. Bijna precies hetzelfde systeem als onze eigen OV-chipcard, zo concluderen we, voordat we neerstrijken in de bus. Echter dat blijkt toch niet helemaal het geval wanneer een paar kilometer verder ineens het "BOA-terriër team" de bus in stapt. Bestaande uit drie (blondgeverfde) vrouwen die hun taak (het aanpakken van zwartrijders) uiterst serieus nemen. Ik zwaai dan nog nietsvermoedend en vol vertrouwen met onze bankkaart, maar nee.. we moeten een betaalbewijs in de vorm van een sms-code op onze telefoon laten zien. En die hebben we niet gekregen. We proberen nog met handen en voeten uit te leggen dat we toch echt hebben betaald. Maar onverbiddelijk worden we er de eerstvolgende halte uitgeknikkerd. Vergezeld door het BOA team dat zich inmiddels heeft ontpopt tot een stelletje agressieve heksen die ons bejegenen alsof we criminelen zijn. Ze blaffen naar ons dat ze een boete gaan uitschrijven, dat we onze paspoorten moeten laten zien en dat ze anders de politie gaan bellen. Welkom in Georgië!

Aanvankelijk zijn we vooral verbijsterd en overrompeld door deze (nogal intimiderende) benadering, maar terwijl ze bezig zijn met het uitschrijven van een boete voor Roland en mij bevelen ook mijn paspoort af te geven besluit ik dat ik hier helemaal geen zin in heb. Dus ik zeg prima. Bel de politie maar en dan leg ik het allemaal wel uit op het bureau. Maar zo ver komt het niet. Ze laten me gaan en blijkbaar is er met het uitschrijven van één bekeuring voldoende eer behaald. Roland moet zijn boete van (omgerekend) acht euro vervolgens gaan voldoen bij de Bank of Georgië. Wat we dan toch maar meteen gaan doen, aangezien we graag zonder gedoe het land weer uit en in willen.

Verder trouwens geen kwaad woord over de Georgiërs. Hoewel wat terughoudender dan de Turken treffen we hier ook heel veel gastvrijheid. En Georgië is prachtig! Mooie bergen, heel veel groen, aan de kust bijna tropisch. Het is een feest om doorheen te fietsen. Na een paar dagen Batumi fietsen we de bergen in en staat de Goderdzi pas op het programma. Een klim van zeeniveau naar 2000 meter. En daarover hebben we inmiddels al het nodige gehoord in de 'fiets community app', waarin wij (naast zo'n duizend andere bikepackers, die allemaal onderweg zijn over de zijderoute ergens tussen de Balkan en China) onderdeel van zijn geworden.

Twintig kilometer voor en na Goderdzi pas wordt er aan de weg gewerkt. Er ligt geen asfalt meer. Wat eens een (soort van) provinciale weg was, is nu een breed zandpad geworden met stenen en gravel en met daartussen vooral heel veel gaten en kuilen. En dan mogen we nog blij zijn dat het droog is.. Medefieters sturen ons foto's toe van compleet in de modder vastgelopen fietsen waarnee je niet meer verder kunt. Nouja, gelukkig is het alweer een tijdje droog, dus we gaan het zien.. En zo belanden we dus na verloop van tijd inderdaad op een soort van hotseknots weg waarover wij al slingerend en stuiterend over stenen en zigzaggend tussen gaten en allerlei wegwerkzaamheden en verkeer door omhoog proberen te klimmen. Wat al snel heel vermoeiend is, met het gewicht van onze bagage.

Na een uur gooit Roland (die op dat moment sowieso nog niet helemaal fit is) de handdoek in de ring. Want we gaan eigenlijk nu al helemaal stuk, en dat terwijl we pas 200 meter zijn gestegen en we nog zeker 800 hoogtemeters te gaan hebben. Gelukkig treffen we een zeer aardige Georgiër die in zijn aftands busje bereid om ons de helemaal de pas over te brengen. Een rit waarbij we onszelf in de bus nog schrap moeten zetten, maar we zijn vooral blij dat het busje heel blijft (en wijzelf en onze chauffeur ook). Duidelijk is in ieder geval dat de Georgiers wel wat gewend zijn qua wegomstandigheden! Ze kunnen wat mij betreft meteen meedoen aan Parijs-Dakar.

In de rest van Georgië treffen we gelukkig  prima begaanbaar asfalt en zo peddelen we langzaam maar zeker naar Armenië, wat een stuk armoediger oogt dan Georgië. Maar zeker niet minder mooi! Armenië staat bekend om de vele prachtige oude kloosters en daarnaast het Sevan lake, waar wij in 2,5 dag omheen fietsen. Ook hier veel Russische toeristen en veel (voornamelijk verlaten) gebouwen uit uit de voormalige Sovjet tijd. En in tegenstelling tot Georgië hier geen Oekraïnse vlaggen of openlijke afkeer tegen Rusland.

Maar wel weer interessante ontmoetingen. Bijvoorbeeld wanneer we kamperen bij het Sevan lake, waarbij we spontaan voor een BBQ worden uitgenodigd door een (op leeftijd zijnd) Armeens echtpaar, Robert en zijn vrouw (van wie ik de naam helaas niet heb onthouden). We spreken elkaars taal niet maar gaandeweg wordt duidelijk dat Robert in het verleden professioneel sluipschutter is geweest en heeft gevochten tegen het leger van Azerbeijdzjan, de Turken en de Russen. Dat roept bij ons natuurlijk meteen heel veel vragen op. Want hoe ziet je leven er dan uit? Dat is toch net even wat anders dan een kantoorbaan van 9.00 tot 17.00 uur. Maar helaas, al die vragen hebben we wegens de taalbariére helaas niet kunnen stellen. In plaats daarvan knabbelen we een beetje bedeesd aan de aangeboden koteletten en groenten en proosten we samen met zelfgestookte cognac. Leve Armenië! Een land met weinig bondgenoten, en een geschiedenis waarin op grote schaal genocide heeft plaatsgevonden, en ook een land waarin in het verleden veel land vanaf is gepakt en wat om die reden in de loop van de tijd steeds kleiner is geworden. En dat alles leeft allemaal nog heel sterk bij de Armenen.

Na tien dagen door dit mooie land te hebben gefietst hebben we er sinds vvandaag toch afscheid van genomen. Met veel goede en mooie herinneringen. Waarbij de hoofdstad Yerevan ons met name heel positief heeft verrast en waar we achteraf eigenlijk nog wat langer hadden willen blijven.

Maar inmiddels zijn we aangekomen in alweer een andere leuke en interessante stad: Tibilisi. De hoofdstad van Georgië. Waar we voor vier nachten een appartement hebben geboekt. Want behalve de stad te zien hebben nogal wat dingen te doen en uit te zoeken. Huiswerk! En dringend naar een goeie fietsenzaak voor een nieuwe buitenband voor de fiets van Roland (want na 12 lekke banden zijn wij het helemaal beu). En verder wilen we een ticket gaan boeken naar Oezbekistan. En ook nog een plan maken om met de auto een weekje naar de prachtige Noordelijke Kaukasus te gaan, voordat we definitief afscheid nemen van Georgië. We zijn zelf heel benieuwd hoe het vanaf hier allemaal nog gaat lopen.

In ieder geval (jullie lezen het al) vervelen we ons hier geen minuut en vinden we het nog steeds heel leuk om te fietsen en onderweg te zijn. En we blijven nieuwsgierig naar de dag van morgen en naar onze volgende bestemming..

Voor nu weer heel veel liefs en vele groeten aan jullie allemaal. En nog een fijne vakantie, voor diegene die dat nog voor de boeg hebbrn. We begrijpen dat de zomer in Nederland een beetje aan het verregenen is, dus we sturen wat zon jullie kant op.

Tot de volgende keer!

Liefs, Roland en Suus