Gemeenschap

Fietsers op reis hebben codes. Net als elk ander sociaal construct. Je komt elkaar tegen, zwaait, wisselt tips, ervaringen en adviezen uit. 'Waar kom je vandaan, waar ga je heen, hoe is het daar, waarom zo licht/zwaar bepakt, welke fiets en waarom? ' etc etc. Onmiddelijke onderlinge herkenning en solidariteit met elkaar en tégen campers en honden.
Mensen met de meest uiteenlopende achtergronden en motieven. De één een maand de ander een leven lang. Een wereld op zich van gelijksoortige en gelijkgestemde mensen wat niet betekent dat we dezelfde kant op gaan.

Aisa ,eind twintig uit Frankrijk heeft een paar jaar geleden alles wat hij had verkocht en leeft hier nu van zolang als het duurt. Hij kwam net terug van een reis met zijn vriendin door het Midden Oosten.

Sinds twee weken zorgt hij voor een ezel in Albanië. Hij komt even bij.

Aisa is de Franse versie van Forrest Gump.
In Armenië was het enige dat hij had tijd, tijd om te vluchten. Armenië zat in de sandwich tussen Azerbeidzjan en Turkije om Nakorno Karabach en Armenië was geen partij voor deze twee en Rusland had andere dingen aan z'n hoofd. Ze kozen voor de vlucht naar Iran waar 3 dagen na aankomst volksopstand uitbrak vanwege de dood van Masha Amini. Daar werden ze beiden in toenemende mate geïntimideerd en uiteindelijk gevangengezet door Iraanse veiligheidsdiensten. Eenmaal vrijgelaten via Koerdisch Irak en de leeglopende nasputterende, lekkende zwarte drap van olievelden langs de Syrische grens terwijl Turkije met een offensief bezig was en de bommen vlakbij vielen. In Zuid West Turkije voelde ze de aarde onder de tent beven en op tv zagen ze wat er over was van waar ze kort daarvoor waren.

Nieuwsgierigheid opent de wereld, schept ruimte, brengt deze dichtbij en maakt het persoonlijk.

Nu, in de rust van Albanië realiseerde hij zich langzaam waar ze waren geweest. Hij had ervaren dat het anders is als je er midden inzit, de geluiden hoort, mensen ziet en ze gedwongen moet achterlaten. 'Geheel anders dan op het nieuws en in de krant' volgens Aisa.

We adviseerden hem dringend om nog een tijd voor de Albanese ezel te blijven zorgen en af en eens tegen dit dier aan te praten. Hij leek ons een rustig en geduldig exemplaar dat zelf ook wel iets had meegemaakt.