Deel 14: On a steel horse we ride.. halverwege New Mexico!

In Rawlins nemen Roland en ik het besluit om qua etappes het eventjes wat rustiger (= kortere etappes) aan te doen. We gaan immers richting Colorado en weer het nodige klimwerk tegenmoet. Roland voegt de daad meteen bij het woord en zo starten we de ochtend relaxed in een koffiebarretje downtown, waar ineens Ray voor onze neus staat die als journalist voor de Rawlin Times werkt en ons graag over onze tocht wil intervieuwen voor de krant. Aangezien we toch de tijd nemen zeggen we natuurlijk 'ja' en zo zitten we al snel een uurtje te kletsen, haalt Ray nog zijn camera en worden er foto's van ons gemaakt. Na achterlaten van zijn visitekaartje en ons adres wachten we nu nieuwsgierig af of er aan het einde van onze reis een exemplaar van de Rawlin Times thuis op de mat ligt. Wat we verder ook inmiddels weten is dat Wyoming beter vertaald kan worden als Waaioming. Het waait er namelijk bijna constant, en hoe! In Rawlins vinden ze pas dat het waait bij windkracht zes. En horen we verhalen over omgewaaide treinwagons en wegen die vanwege de wind soms worden afgesloten voor vrachtverkeer. En hebben we tot dan toe het geluk gehad dat we deze wind in onze rug hadden, de twee dagen die volgen hebben we hem recht tegen of als variant, schuin voor. En windkracht 6 it is for sure! Mocht dat nog niet voldoende zijn, het parcour waarover we rijden bestaat uit heuvels die zo steil zijn dat we steeds in een soort van vrije val de diepte in storten om op het laagste punt weer tegen een muur op te moeten fietsen. Plus een extra vier liter aan water, want we komen verder niks tegen onderweg. Wat volgt is (naar het zich al laat raden) enorm uitputtend. Tijdens het klimmen word ik door de zijwind regelmatig naar de linkerkant van de weg geblazen. Ik heb sowieso alle krachten nodig om überhaupt overeind te blijven. Met Roland gaat het niet veel beter, hij heeft zelfs nog meer moeite met het klimmen vandaag. Uitgeput bereiken we na 50 km een soort picknickplek langs de weg waar een aantal campers staan. En dat wordt onze plek voor die nacht. Volgende dag precies hetzelfde verhaal, maar gelukkig komen we langzaam maar zeker uit deze kale prairie en zien we voor het eerst in ongeveer een week weer een aantal bomen en een heus bos in de verte. Langzaam maar zeker komen we daarmee ook in wat bewoonder gebied, dat bestaat uit een aantal ranches, waarvan eentje volgens onze kaart een biker-hiker accomodatie zou moeten zijn. Heel fijn, want intussen zijn we alweer aan het eind van ons latijn. Maar helaas, de eigenaar weet van niks en stuurt ons door naar de volgende ranch die nog zo'n 10 km verderop ligt. Ieder stukje grond is langs de route verder afgebakend met hekwerk en de tekst "private property" en "no tresspassing". De eigenaar van de volgende ranch blijkt een verzuurde kerel. Hoewel hectaren genoeg om te kamperen, zelfs met een rivier, mogen we blij zijn dat we wat water kunnen meenemen en worden we letterlijk het bos in gestuurd, acht kilometer verderop, waar ook het jagersvolk zit. Mopperend vervolgen we onze weg de heuvels weer over, totdat we een quad achter ons horen waar de vrouw van de boer op blijkt te zitten die ons terug haalt. Er heeft blijkbaar iemand vroeging gekregen, óf een draai om zijn oren van zijn echtgenote, maar feit is dat we voor die nacht een plekje in  het weiland hebben langs de rivier. En om te eindigen waar ik begon.. Gisteren zijn we Colorado binnen gereden, en bizar genoeg: de wind nam af bij de staatsgrens en is daar tot op heden gebleven. En we hebben geluk gehad, want met behulp van een zeer behulpzame campingbaas hebben we een van de laatste (tis labourday weekend!) en tot onze verbazing prachtig plekjes weten te bemachtigen op een camping met de naam Dutch Hill, aan het Steamboat Lake, waar we genieten van ons welverdiende pauzedagje in de zon, aan het meer, met een douche en vanavond een heerlijk wijntje in het plaatselijke restaurant. Life is good!