La Bella Italia

Lieve allemaal,

Na het lezen van Roland's laatste verhaal heb ik zitten twijfelen of ik zelf nog wel wat wilde schrijven. Want wat zou ik aan zijn verhaal nog meer willen of kunnen toevoegen? Iedere punt en komma was wat mij betreft helemaal raak en waar. En in alles heeft hij precies het gevoel verwoord wat wij beiden hadden en wat onze reis ook zo bijzonder maakte..

Maar vooruit, ik wil ter afsluiting toch nog een paar dingen kwijt.. :).

In eerste instantie over Kazachstan; een onwaarschijnlijk groot land, waar we slechts een minuscuul puntje van hebben gezien. Maar wat voor één.. Fietstechnisch was het de laatste 300 km naar Almaty bijna saai te noemen met alle lange vlakke en rechte wegen, maar we vonden het eigenlijk ook wel prima 'uitpeddelen' zo. De koninginne etappe hadden we tenslotte al achter onze rug.
En uiteindelijk verraste de omgeving ons toch nog omdat de streek rondom Almaty (wat zoveel betekent al 'rijk aan appels') voor het groot deel bleek te bestaat uit diverse soorten appelboomgaarden. Niet iets waar wij Kazachstan direkt mee hadden geassocieerd.

Volgens veel Kazachen is de omgeving van Almaty één van de meest interessante in Kazachstan. En ik denk dat dit klopt. Ik ken althans maar weinig landen waar je in een paar uur rijden zowel prachtige valleien, canyons en woestijnlandschappen treft en anderzijds kunt skiën op meer dan 3000 meter of kunt bergbeklimmen of wandelen naar mooie bergmeren.

En nu ik het hier over heb moet ik eigenlijk toch ook nog even een anecdote kwijt over iemand die wij tijdens één van onze wandelingen in 'the middle of nohere' tegenkwamen.

We waren in het (verder uitgestorven) Nationaal Park bij de Turgen Gorge, ter hoogte van Batan en zaten in een nogal koude, winderige vallei even te pauzeren toen wij in de verte een soort figuurtje aan zagen komen waggelen. Dit figuurtje liep over de heuvels langzaam onze kant op, maar er waren een paar dingen die nogal opvielen. Ten eerste kwam dit figuurtje in zijn eentje vanuit een richting waarvan wij wisten dat hier in de verste verte niets was. Ten tweede was het gekleed in een fel geel en rood tenue, wat maakte dat hij best opviel in het verder nogal groene landschap. En ten derde bewoog dit figuurtje zich nogal onvast. Het leek te zwalken. Soms viel het om, of het stopte even, om vervolgens toch weer verder te lopen. Associaties met de komst van een Aliën begonnen zich van ons meester te maken toen wij zagen dat het figuurtje een flinke kerel in een rood trainingspak bleek te zijn met een knalgele donsjack aan. Nóg vreemder werd het toen wij zagen dat deze man geen schoenen aan had maar in plaats daarvan twee plastic zakken om zijn voeten had gewikkeld. En zijn handen zagen eruit alsof hij zand had geschept. De man bleek Juvgeni te heten en hij was een Rus of Kazach, we hadden geen idee.. Hij sprak in ieder geval geen Engels (en wij natuurlijk nog steeds geen Russisch of Kazachs) en onze telefoon had hier in de verste verte helaas geen bereik, dus met Google translate kwamen wij niet verder. Maar gaandeweg werd ons duidelijk dat hij met zijn auto van de weg was geraakt en vervolgens met auto en al naar beneden was gevallen. Daarbij was hij zijn telefoon (en schoenen?) verloren. Er had voor hem niets anders op gezeten dan verder te gaan lopen, hoewel dit dus eigenlijk nauwelijks meer lukte.

Hij vroeg aan ons of wij een auto bij ons hadden hem misschien een lift konden geven? Maar helaas, dat konden wij niet. Onze auto stond twee uur lopen van ons vandaan, mede omdat de wegen in dit gebied alleen maar begaanbaar waren voor SUV's. En we konden ook niemand bellen omdat we geen bereik hadden. Dus gaven we hem al ons eten en water en spraken af dat hij zou blijven wachten terwijl wij zo snel mogelijk hulp zouden halen. We maakten een foto van hem en liepen zo snel mogelijk terug. Onze auto stond bij het bezoekerscentrum van het Nationale Park, waarvan wij in ieder geval wisten dat daar mensen aan het werk waren die geschikt vervoer zouden kunnen regelen.

Ondertussen vroegen wij ons ook af wat er in vredesnaam precies was gebeurd. Het was zo'n bizarre situatie? Tegelijk hoopten we snel hulp te kunnen vinden, want het werd snel kouder, en er was regen op komst. We konden niet goed inschatten hoe het Juvgeni daar zolang zou vergaan.

Gelukkig passeerde ons na twee kilometer een Jeep met daarin een lokale gids en twee toeristen, die ons beloofden om Juvgeni op te zullen halen. We hebben hem daarna nooit meer gezien of gesproken en spijt me dat wij vergeten zijn om ons telefoonnummer te geven, want ik had graag willen weten wat er nu eigenlijk precies was gebeurd en hoe dit verhaal is geëindigd.

En over einde gesproken.. Wat ik (alvast terugblikkend op onze reis) nog graag wil zeggen is dat ik in het verleden, al dan niet in mijn eentje, best wat heb afgereisd en hierin meestal de initiator ben geweest. Maar dit keer was Roland de initiatiefnemer. Hij wilde graag weer voor langere tijd op de fiets stappen. Ik wilde enerzijds graag mee, maar heb me anderzijds ook afgevraagd of ik het nog wel leuk genoeg zou vinden en bovendien vroeg ik me af wat ik (op mijn leeftijd ;) nog uit het reizen zou halen. Was een half jaar niet wat te lang van huis? En dan ook weer op de fiets.. Hoe lang zou dát leuk blijven?

Kortom, ik had zo mijn scepsis en bedenkingen, dus echt héél overtuigd vertrok ik niet. En toen we eenmaal de deur dicht trokken van ons huis kon ik het eigenlijk allemaal niet eens overzien en probeerde ik vooral maar niet te denken aan dat komende half jaar. De treinreis naar Budapest vond ik op dat moment al stressvol genoeg.

En ik moet zeggen dat we allebei behoorlijk wat tijd nodig hebben gehad om helemaal los te komen van alle beslommeringen thuis om ons echt comfortabel te gaan voelen in het reizen, met de nodige situaties die plaatsvonden buiten onze eigen comfortzone.

Maar.. om even in de metafoor van Roland te blijven; eenmaal gelanceerd in de kosmos bleek het prettig zweven. Het onderweg zijn, weer nieuwe plekken om te ontdekken en steeds weer nieuwe mensen ontmoeten zal mij (en dat weet ik nu voorgoed heel zeker) nooit gaan vervelen. En zeker niet met z'n tweetjes. Dus in mijn hoofd ben ik maar alvast weer aan het fantaseren over volgende bestemmingen.

Wat ik er voor mezelf ook uit haal is dat onze ervaringen, met de mensen die we tijdens onze reis in allerlei verschillende landen hebben leren kennen, in ieder geval ook een positief tegenwicht bieden aan alle ellende die er ook op de wereld is, en waarover ik me nog wel eens boos, verdrietig en machteloos kan voelen. Het is door het reizen gelukkig ook fijn om te zien dat de wereld ook gewoon heel mooi is en dat er tegenover al de lelijke dingen, ook nog steeds mooie ervaringen staan. 

Wat ik heel inspirerend en verfrissend vind is dat de meeste reizigers die we hebben ontmoet denken in mogelijkheden en oplossingen. Veel mensen die we zijn tegengekomen hebben hun huis en bezittingen verkocht en reizen vaak voor onbepaalde tijd lopend, fietsend, liftend of in een camper over de wereld. De meesten blijven minstens één of meerdere jaren weg voordat ze weer terugkeren naar hun thuisland. Maar er zijn ook veel fietsers voor wie dit een manier van leven is geworden en deze leiden doorgaans een super basic bestaan, dwz nooit overnachten in een hotel en nooit eten in een restaurant ect. Ik zou zo 'hardcore' niet willen of kunnen leven (want ik kan na een aantal dagen wild camping ook weer genieten van een fijn hotelbed of lekker uit eten) maar ik snap het ergens ook wel. Op deze manier gelukkig kunnen zijn in een wereld die ons voortdurend verleid tot consumeren en het vergaren (en willen hebben) van bezit werkt bevrijdend en geeft ook rust, zo hebben we dat zelf althans een klein beetje kunnen ervaren.

Van ons eigen fietsnomadenbestaan en de bijhorende 'heldenstatus' hebben we inmiddels afscheid genomen. Wij, als 'luxe reizigers' hebben gewoon nog een huis om weer naar terug te gaan. Dus nu geen mensen meer die met ons op de foto willen, die nieuwsgierige praatjes met ons aanknopen, ons eten toe stoppen en ons uitnodigen bij hen thuis. Ook geen duimen meer omhoog, of verbijsterde blikken meer wanneer we vertellen waar we vandaan komen fietsen. En ook worden we niet meer door enthousiast joelende kinderen onthaald (al gooide een enkeling ook wel eens een steen). We zijn weer de gewone anonieme burgers c.q touristen die opgaan in de massa.

En we hebben ons ook maar verwijderd uit onze fietscommunity appgroep, waarin bijna alle medefietsers die we tijdens onze reis hebben leren kennen inmiddels verder peddelen om te overwinteren in China, Pakistan, India, Vietnam, Indonesië, Japan of Korea.. Ik voel nu al enige jaloezie.. Maar laat dit onze volgende stip op de horizon zijn. 

Want inmiddels zijn we geland op het Europese continent. Om precies te zijn in Bari. Waar we vanaf morgen met een huurauto Puglia gaan verkennen. Het is wel grappig om al die verschillen te zien tussen de Kazachen en de Italianen, waarvan de laatsten met hun mooie, hippe en gestyleerde kleding, chique winkels, grote brillen en grote hoeveelheden vrouwen die overduidelijk allerlei cosmetische ingrepen hebben ondergaan.

Wij lopen hier in onze oude kleding nog steeds rond als een soort anwb stel. Al is Roland vanmiddag bezweken voor een hele nieuwe outfit. Wat overigens niet echt een overbodige aankoop was, want hij had nog maar één broek in zijn garderobe..

Verder is het 25 graden, we liggen op het strand, eten pasta, drinken Cappuccino en Aperol Spritz. Er zijn slechtere manieren om te acclimatiseren.. Op 6 november zetten we de definitieve landing in.

Last but not least: heel veel dank aan Walter voor alle filmpjes! Je wist altijd weer iets moois te fabriceren van ons vaak wat klunzige en lukraak ingezonden materiaal. Voorzien van je goeie muziekkeuze wist je vaak de juiste toon te raken en sfeer neer te zetten. Heel knap! :)

Liefs en tot gauw, Roland en Susan.