Deel 23: Naar de kust.. (en bijna naar huis)

Zijn nieuwe carrière als coach nam een vlucht toen George samen met een vrouwelijke partner een eigen coachingsbureau voor modellen begon, echter hieraan kwam weer abrupt een einde toen zijn partner na enige tijd door een overdosis cocaïne tijdens een uit de hand gelopen feestje kwam te overlijden. Wat George nu al een half jaar precies uitvoerde in zijn gehuurde huis vlakbij Lake Powell is mij niet duidelijk geworden, maar wij hadden een leuke middag. En de volgende dag breken we onze tent weer af om via een tussenstop in Kanab richting Zion NP te fietsen. Onze entree in dat park was overigens ook redelijk memorabel. Het regende die dag namelijk dat het goot en het koelde daarbij ook nog eens af naar zo'n 5 graden. En inmiddels bleek mijn regenjas ook niet bepaald regenbesteding te zijn. Mijn fleecevest en fietsshirt waren doornat en ik zelf op den duur ijskoud. Bibberend, klappertandend en verkleumd staan we beiden in het park langs de kant van de weg om een lift te regelen om ons door een lange onverlichte tunnel te loodsen wij fietsertjes van de parkrangers niet doorheen mogen. Begrijpelijk, want inderdaad; veels te gevaarlijk. Binnen tien minuten vinden we gelukkig een echtpaar in een pickup truck bereid om ons met onze hele handel te vervoeren en daar zijn we heel dankbaar voor. En wat ik dan toch heel bijzonder vind aan de Amerikanen is de gastvrijheid die we al heel vaak hebben ervaren. Nog geen tien minuten later, terwijl wij uitdampen in de truck en alle ruiten langzaam beslaan, worden we door hen beiden uitgenodigd om samen met hen in hun gehuurde huis in St. George te verblijven. Een aanbod dat we overigens toch maar afslaan omdat we graag het park nog willen zien. Waarop we weer in de regen op zoek gaan naar een hotelletje met een warme douche én een kachel. En gelukkig klaart het de volgende dag weer op en hebben we twee prachtige dagen in het mooie Zion park, waarbij de "de narrows" canyon verkennen en een klim wagen naar Angel's landing. En we in de file moeten staan om ons leven te mogen wagen tijdens deze steile klim, waar hordes toeristen tegelijk op en af willen. En wat het dus ook nogal onveilig maakt in onze ogen, dus dan maar niet.. En hoewel de natuur echt prachtig is, is het ook wel even wennen aan de massale drukte en aan het georganiseerde massatoerisme in deze parken waarin we ons nogal in een concept gedrukt voelen. En waaraan we vervolgens ook weer proberen te ontsnappen door 'off the beaten track' te willen. Maar het zij zo, waar er highlights te zien zijn, zijn er ook altijd weer massa's Aziaten die allerlei krankzinnige poses aannemen op massa's foto's die van alles en niets genomen moeten worden. En waar wij op onze beurt weer heel hard om moeten lachen. Na Zion besluiten we nog één park af te strepen en dat is Yosemite. Alleen om daarvoor naar Las Vegas te fietsen en door Death Valley heen te peddelen lijkt ons geen goed plan. Dus gaan we op zoek naar een huurauto in St. George. Na de drie bedrijven te hebben gebeld die St. George rijk is lijkt er slechts één auto nog beschikbaar die we nog voor twee weken kunnen huren, maar dat kost dan wel tegen de $3000,- Dat is ons toch echt té gortig, dus bellen we met verhuurbedrijven in Las Vegas, waar het huren van een auto meer dan de helft goedkoper blijkt. En besluiten we de auto in St. George dan maar voor één dag te huren om ons naar Las Vegas te brengen. Wat ons uiteindelijk toch nog bijna $300,- blijkt te kosten, echter so be it.. We hebben geen andere keus en we zijn blij dat we niet door de eindeloze desert hoeven te fietsen. In een luxe minivan koersen we vervolgens van Las Vegas naar Yosemite park, waar we drie dagen blijven kamperen en waar het 's nachts min 4 graden is en overdag 22 graden. En dan zijn we zo ongeveer aangekomen op het punt waarop we nu zitten, namelijk aan de kust! Want met het vooruitzicht op Nederlandse herfst en wintertemperaturen is er toch nog het verlangen om onze reis af te sluiten aan de Pacific Coast met wat warmere temperaturen. En dus schrijf ik hier ons laatste reisverslag, terwijl we op een kleine camping zitten achter de duinen en het strand van Oceano Beach, ergens aan de kust tussen San Francisco en Los Angeles. Het is heerlijk om de zee te zien en er in gezelschap van en paar nieuwsgierige zeehonden nog een duik in te kunnen nemen. In een strandtentje te kunnen zitten, en lekker in de duinen met een boekje. Life is simple op z'n best. Na een paar dagen geen douche zijn we weer schoon, alle stinkende kleren zijn weer door de laundromat gegaan en het is nu 20.00 uur terwijl ik buiten zit met een wijntje dat ik drink uit een plastic kopje. Puur geluk en tevredenheid.. Over een paar dagen weer richting die gekke stad Las Vegas, onder andere om een ommetje te maken over The Strip en om een paar fietsdozen op te halen in een bikeshop. Waarmee we onze fietsjes met weemoed en pijn in ons hart zullen gaan verpakken. We kunnen op onze kilometers tussen Canada en Mexico nog eens 700 kilometers extra plakken, waarmee we het mooi kunnen aftoppen op een 5000 kilometer in totaal deze reis. Duidelijk is ons echter wel dat de wegen in de USA totaal niet zijn ingericht op fietsers. Ik heb (wanneer we niet offroad fietsten) meerdere malen gevreesd voor onze levens en ben dan ook ontzettend blij dat alles goed Is gegaan. Wat we zeker weten is dat we het reizen en het fietsen nu al ontzettend missen. Het zal daarnaast enorm wennen worden om weer het 'normale leven' op te pakken en weer terecht te komen in de vissenkom van het dagelijkse bestaan. Het was heerlijk om weer voor een tijdje te mogen ervaren dat de wereld zoveel groter is en dat er  zoveel mogelijk is.. Wat tevens maakt dat als een paal boven water staat dat we door deze reis alleen maar meer enthousiast en geïnspireerd zijn geraakt om in de toekomst weer voor langere tijd op de fiets te stappen, want het reizen op deze manier is en blijft een fantastische, bijzondere en onvergetelijke ervaring! Liefs en tot gauw, het voelt heel fijn om jullie straks allemaal weer te zien! Dikke kus, Roland en Suus