Deel 22: Tussen weer en onweer

Wanneer ik door een kiertje van onze tent naar buiten gluur zie ik een enorme onweersbui met grote snelheid ons af komen. Eigenlijk zitten we er al zo ongeveer midden in! Overal om ons heen licht de hemel helwit op en zie ik de ene flits na de andere, terwijl de wind steeds harder aan ons tentje rukt..Ook hoor ik dan al de eerste regendruppels op het tentdoek vallen. Het ziet er behoorlijk heftig uit en ik bedenk me dat ik niet kan overzien waar dit toe zal leiden. Is dit hurricane Rosa? Waaien we straks weg met tent en al? En wat gebeurt er als de blixem inslaat op onze fietsen die vlak naast onze tent staan geparkeerd? We staan in the middle of nowhere waar alle elementen vrij spel hebben en alleen een klein tentzeiltje ons beschutting geeft, echter voor hoe lang? Ik bedenk dat we enige plek waar we veilig zijn een kleine shelter is, in de vorm van een toiletgebouwtje. Maar dat is nog zo'n 300 meter rennen.. Ik heb het nog niet overwogen of het begint nóg harder te waaien wat maakt dat ons tentje heftig heen en weer wordt geschud. En dan barst de hel los. Regen en hagel klettert, alsof het de zondvloed is tegelijk naar beneden en beukt op onze tent. Roland ligt tijdens dit alles overigens nog steeds als een blok te slapen. Het lijkt me intussen wel wijs om hem even wakker te maken, al was het maar om afscheid van elkaar te kunnen nemen in ons laatste uurtje.. Maar Roland maakt zich nergens druk over. Tis gewoon onweer en dat trekt wel over, en hij draait zich vervolgens weer om. Ik hoop maar dat hij gelijk heeft en wacht mijn noodlot af. Maar gelukkig, na een tijdje neemt de bui en het onweer af en lukt het me om mijn slaap te hervatten. De volgende dag is het compleet opgeklaart en spreek ik op het strand twee vrouwen die in de buurt wonen en die in hun huis doodsbang zijn geweest. Hoewel ze wel wat onweer gewend zijn hier in deze periode van het jaar was dit toch wel heel heftig geweest. Bovendien is de weg van Flagstaff naar Grand Canyon nu afgesloten wegens een sinkhole in de weg, waar ook een auto in is verdwenen. Bestuurder is daarbij om het leven gekomen. En over diezelfde weg waren wij een paar dagen eerder nog gefietst. Op datzelfde strand raak ik vervolgens aan de praat met George, een Amerikaan uit Californië. Ook hij spreekt me aan over de storm van afgelopen nacht en is zelf vooral blij dat zijn boot nog heel in het meer ligt, die hij voor een half jaar voor $20.000 heeft gehuurd. George is een redelijk markant figuur in zijn net iets te bruine body en iets te felle roze zwemshort, maar is vooral een entertainende persoonlijkheid. Met veel mimiek en gebaar babbelt hij aan één stuk door. En laat onder andere weten dat hij die zomer al 71 vrouwen heeft leren waterskiën en wakeboarden. Die boodschap zie ik als een schot voor open doel. Want dát lijkt mij nou net ook ontzettend gaaf om nog eens te doen. Dus ik doe de voorzet en George kopt hem gewillig in. Waarop we zijn uitgenodigd voor een lesje wakeboarden. En zo haal ik Roland op en hangen we even later achter de boot om te trachten de instructies van George zo goed mogelijk op te volgen. Wat nog helemaal niet zo simpel blijkt. Verder krijgen we ook de hele biografie van George te horen die op z'n minst bijzonder is verlopen. George blijkt mongul skiër te zijn geweest waarbij hij sprongen maakte zoals "de helikopter" waarin hij met een soort radslag over publiek heen sprong. Tussen 1990 en 1994 was hij daar zo goed in dat het hem behoorlijke wat bekendheid opleverde en zodoende een jetset-achtig leventje kon leiden. Totdat het een keertje mis ging en hij tijdens een sprong zodanig geblesseerd raakte dat hij niet meer langer kon skiën. Vervolgens rolde hij in het vak van fotograaf in, nadat hij een advertentie zag waarin er fotografen werden gevraagd voor een modellenwedstrijd. En daar ontpopte George zich uiteindelijk als mental coach voor de modellen die in zak en as zaten na een afwijzing. Jaja.. maar het grappige was, ik zag het hem nog doen ook. Want gezien onze wakeboardles bezit George zeker goeie coachingskills.