Deel 13: I've been through the desert on a horse with no name

Boven onze hoofden hangen twee bizonkoppen, een Eland, een Bighorn, twee mountainlions, diverse hertengeweien, berenvellen en nog meer ander wild dat ik niet direkt kan thuisbrengen. Bill heeft in zijn kelder (naast een heleboel bevervellen) het Federal Reserve Weapen Depot in bewaring. Daarnaast verkoopt hij ook nog wapens, waar hij zelf maar ook zijn vrouw uitstekend mee om kan gaan want alles is eigenhandig geschoten en ook zijn vrouw Carmilla heeft haar eigen bizon omgelegd. Bill's zoon heeft op zijn zevende leren schieten en bezat op z'n elfde zijn eigen geweer. Jagen is hun hobby. En je moet wat te doen hebben in deze verlaten omgeving, waar je 's winters soms wekenlang bent ingesneeuwd. Daarom gaan Bill en zijn vrouw in de winter ook vaak ijsvissen. Waar Carmilla heel erg goed in is. Bill ziet er overigens uit als een bejaarde piraat met zijn witte baard, zijn lange witte haar en een zwarte ooglapje voor zijn linkeroog. Dat hij voor nu even moet dragen als gevolg van een recente operatie. Feit is dat ze beiden super lief en hartelijk zijn. We krijgen kip met sla en friet en horen al hun verhalen die avond met een mengeling van facinatie en bewondering aan. Om volgende dag weer afscheid te nemen. Wat volgt zijn twee dagen door de high desert, prairie of wat men hier ook wel 'the langest graveyard of American history' noemt. Het eindeloze niets.. Een kaal heuvellandschap met struikjes, zo ver het oog reikt, met daar tussendoor de dirtroad waar we over rijden. Af en toe passeren we een koe, soms een paar wilde paarden en in de verte zien we wegspringende pronghorns (die Roland steevast pornhorns noemt). Twee dagen lang geen ander teken van leven. Ik begin nu ineens te begrijpen hoe pleinvrees moet voelen. Tis een bijzondere gewaarwording wat dit landschap teweeg brengt. Het enige waterpun van die dag is moeilijk te vinden; een pijp uit de grond, een stukje van de weg. Lang leve onze waterfilter.. We rijden tot we moe zijn en eindigen in een kuil langs de weg, die ons een beetje beschutting tegen de wind moet bieden. De volgende dag passeren we een tweede waterpunt, een klein waterreservoir (een meertje van 20 bij 30 meter) waar tot onze verbazing twee mannen zitten te vissen. Die op hun beurt minstens zo verbaasd zouden moeten zijn wanneer er ineens twee bestofte mensen in wieleroutfits met een paar bidons over een heuvel opduiken, met de vraag of er al iets gevangen is? Maar nee, geen spier vertrekt wanneer het antwoord komt en er onverstoorbaar weer verder wordt gehengeld, terwijl wij onze bidons vullen en weer terug de heuvel over sloffen.. We koersen vervolgens door naar Rawling. Allereerst over een keienpad waar je een 4-wheel drive zelfs mee in de kreukels zou kunnen rijden, om vervolgens terecht te komen op de snelweg waar we ons een enthousiast zwaaiende Amerikaan met zijn auto passeert, die ons even later langs de kant van de weg opwacht met de vraag of hij ons wat eten of drinken kan aanbieden. Het blijkt Dann die onderweg is naar zijn woonplaats in New Mexico. En hij heeft de afgelopen week zelf een georganiseerde fietstocht gemaakt door de woestijn van Wyoming, waarover hij zelf zegt dat die ook op New Mexico lijkt, alleen minder droog (waarop wij ons afvragen waarom je daarvoor vanuit New Mexico komt rijden, maar dat terzijde). Dann is in ieder geval zo blij als een kind om ons te zien en de aangeboden koude cola nemen we dankbaar aan. En vinden wij het fietsen naar New Mexico al best een prestatie, het kan altijd meer én gekker! Meerdere malen hebben we hikers ontmoet die de hele Continental Divide lopen! In onze ogen een totaal krankzinnige onderneming. En in Rawling raken we aan de praat met een Spanjaard die, met zijn Russisch-Letse vrouw, op twee fietsen met fat tires, een drone, en in totaal 35 kilo bagage p.p al vier jaar op de fiets zitten en inmiddels al bijna hele wereld over zijn gefietst, waaronder zuid-oost Azië, India, Iran, de Filipijnen, Mongolië, Siberie (in de winter!) China, Japan en Korea. Facinerend en ook inspirerend, hun way of life en ook om te horen hoe het is om te fietsen in deze landen.