Deel 12: Wild Bill

3 september 2018 - Steamboat Springs, Colorado, Verenigde Staten

Lieve allemaal, Grand Teton ligt inmiddels alweer een eeuwigheid geleden achter ons. Intussen is het 3 september en zijn we aangekomen in Colorado. Om precies te zijn aan het Steamboat lake, boven de stad Steamboat Springs, die bekend staat als een ski-resort. Hoogste tijd dus om jullie even bij te praten want er is weer een hoop te vertellen! Nadat we doorweekt en bibberend van de kou de Jackson Lodge binnen vielen, en met onze natte fietsbroeken in één van de luxe banken plaats namen werd het twee uur later gelukkig wat droger en kunnen we onze weg vervolgen richting Jenny Lake, onze bestemming van die dag. Al fietsend klaart de lucht steeds meer op en verschijnen voor onze neus langzaam maar zeker de contouren van de machtige Grand Tetons. En terwijl we al fietsend het bergmassief tegenmoet rijden, de zon doorbreekt en de Tetons zich tenslotte van de laatste wolkensluiers ontdoen, voelt dat als een enorm kado en breken bij mij plots de tranen door. De volgende tien minuten kan ik niet meer stoppen met huilen. Soms komt alles samen en lopen geluk, dankbaarheid, verdriet en alle andere emoties compleet door elkaar. Na een mooie wandeling om het meer en een nachtje kamperen bij Jenny Lake pakken we de Great Divide weer op en dat betekent in dit geval een urenlange klim over de Togwotee pass. Met als voordeel asfalt en qua steilheid nog redelijk vol te houden. Om een dag later gevolgd te worden door nóg twee passen, waaronder de Union Pass, op 3000 meter. Dat alles blijkt een lastigere kluif, want dit keer allemaal offroad, dus wederom het gebruikelijke gravel. De eerste klim is nog te doen en rond lunchtijd komen we langs een grote ranch met een restaurant, waar we aan de praat raken met Dana (ongeveer 20 jaar oud) die drie talen aan het leren is, waaronder Nederlands. Na een dankbaar uurtje taalles en een flinke lunch verder volgt de tweede klim, eindigend op een winderig en koud bergplateau, waar voor mij de man met de hamer staat te wachten.. Ik voel de klap op dat moment nog niet meteen, maar bij elke volgende heuvel dooft mijn lampje langzaam maar zeker uit en kom ik tenslotte simpelweg niet meer vooruit.. En dat terwijl we echt nog behoorlijk wat km's door moeten voordat we ergens aan water kunnen komen. Heel veel later eindigden we dan toch nog bij Mosquito Lake. Maar niet nadat ik me ver in het rood heb gereden en dat een dag later moet bezuren tijdens een afdaling die qua traject nog het meest weg heeft van een Parijs-Dakar Rally. Er is weinig fantasie voor nodig om me voor te stellen dat ik een Jeep bestuur ipv een fiets. Mijn lijf vraagt inmiddels om een pauzedagje, want herstellen in één nacht tijd lukt even niet meer. En dus nemen we een hotelletje in cowboytown Pinedale, met cowboybars, winkels met cowboyoutfits en een heus museum opgedragen aan the Mountain Man. Waar we uit nieuwsgierigheid een kijkje gaan nemen en waar we leren dat 'mountainmannen' in het begin van deze eeuw eigenlijk beverjagers waren, die hun leven waagden voor bevervellen (toen high fashion) en die (de mannen, maar uiteraard ook de bevers) moesten zien te overleven in de barre omstandigheden in de bergen. Waarop wij vervolgens in een moderne outdoorwinkel een dikkere slaapzak kochten voor mijn eigen Mountain Man die het ondertussen 's nachts steeds kouder krijgt. Na een dagje pauze breken we ons kilometerdagrecord door 137 km verder te eindigen in Atlantic City, wat niet meer is dan een gehucht met één restaurant inclusief een oude, tandeloze barkeepster, die alleen maar 'were closed' antwoord op het moment dat we daar om 18.00 uur de drempel over stappen. En die vervolgens alleen haar hoofd wil schudden op de vraag of er misschien nog ergens anders iets te eten is in dit gehucht. Gelukkig is ons slaapadresje van die nacht meer hulpbereid. En zo eindigen we de avond aan tafel bij Wild Bill en zijn vrouw Carmilla. En dat Wild Bill zijn naam eer aan doet blijkt alleen al uit het feit dat alle muren in de enorme woonkamer zijn gevuld met opgezet wildlife..

Foto’s

2 Reacties

  1. Lorenz:
    4 september 2018
    Ik heb jullie verhaal ook met tranen gelezen....zo mooi omschreven. Je eigen Mountain Man. Geweldig.
  2. Judith:
    8 september 2018
    Werkelijk schitterend Suus! Wat schrijf je toch levendig en beeldend, we leven mee hoor!!! Liefs